مسلم است که شفاعت نه تشویق به گناه است و نه چراغ سبز برای معاصی، نه عامل عقب افتادگی و نه چیزی شبیه پارتی بازی در جامعه های دنیای امروز، بلکه یک مسأله مهم تربیتی است که از جهات گوناگون آثار مثبت و سازنده دارد، از جمله:
الف: ایجاد امید و مبارزه با روح یأس بسیار می شود که غلبه هوای نفس سبب ارتکاب گناهان مهمی می شود و به دنبال آن روح یأس بر کسانی که مرتکب آن گناهان شده اند غلبه می کند، و این یأس آنها را به آلودگی بیشتر و غوطه ور شدن در گناهان سوق می دهد، زیرا آنها فکر می کنند آب از سرشان گذشته، بنابراین چه یک قامت چه صد قامت!.
ولی امید به شفاعت اولیاء الله به آنها نوید می دهد که اگر همین جا متوقف شوند و خود را اصلاح کنند، ممکن است گذشته آنا از طریق شفاعت نیکان و پاکان جبران گردد، بنابراین امید شفاعت به متوقف شدن گناه و بازگشت به سوی صلاح و تقوی کمک می کند.
ب: ایجاد رابطه ای معنوی با اولیاءالله با توجه به آنچه در تفسیر مفهوم شفاعت در بالا گفته شد گرفتن این نتیجه آسان است که شفاعت منوط به وجود نوعی رابطه درمیان(شفیع) و (شفاعت شونده) است، رابطه ای معنوی از نظر ایمان، و بعضی از صفات فاضله و انجام حسنات.
مسلماً کسی که امید به شفاعت دارد سعی میکند به نوعی این رابطه را بر قرار سازد، و کاری که موجب رضای آنها است انجام دهد، پلهای پشت سر را خراب نکند، پیوندهای محبت و دوستی را تا به آخر نگسلد.
مجموعه این امور عامل مؤثری برای تربیت او خواهد بود، و سبب می شود که تدریجاً از صف آلودگان درآید، یا لااقل در کنار پاره ای از آلودگیها به اعمال نیک روی آورد و از سقوط بیشتر در دامان شیطان رهائی یابد.
www.eporsesh.com
