آیا پیامبران و امامان(علیهم السلام) بیشتر بر ما حقّ پدری دارند و پدران حقیقی ما در این دنیا و بهشت هستند؟

آنچه وجه مشترک پدر و پیامبران و امامان است که باعث می‌شود حق پدری آنها مطرح باشد، پرورش انسان است. آنچه انسان‌ها به آن نیاز دارند، از طرف آنان تأمین می‌شود.
آنچه انسان در زندگی مادی و جسمانی خود نیاز دارد، در سایه پدر و زحمتی که او معحمل شده، به دست می‌آید.
بعضی از پدران علاوه بر آن در برآورده کردن نیازهای روحی و معنوی نقش دارند، اما کاری که پیامبران و امامان برای انسان‌ها نموده‌اند و از این جهت حق پدری بر همه ما دارند، نشان دادن راه سعادت و خوشبختی و راهنمایی ما در بهره برداری از تمام نعمت‌هایی است که خداوند برای ما قرار داده که بعضی از آنها از طرف پدر و مادر به ما رسیده است؛ بنابراین آنچه مربوط به پرورش روح و نیازهای آن و چگونگی برخورداری از زندگی سعادتمند و جاودانه در بهشت الهی می‌شود (که سعادت حقیقی انسان‌ها در آن است) وجود پیامبران و امامان معصوم‌علیهم‌السلام است؛ با توجه به این مسئله می‌توانیم بگوییم که پدران حقیقی ما آنها هستند که به ما حیات جاودانه داده‌اند و ما را به حیات و خوشبختی جاوید راهنمایی کرده‌اند و نیز ما را از حقیقت زندگی آگاه کرده‌اند، اگر چه آنان که در حیات مادی و دنیایی و تأمین نیازهای ما نقش دارند نیز حق بزرگی بر گردن ما دارند که پدران ما در این جا در اولین رتبه قرار دارند.
بنابراین پیامبر و امام بر مردم حق ولایت و سرپرستی دارند، همان طور که پدر ولایت دارد، بلکه ولایت آنان بیشتر است.
در روایتی از امام عسکری‌علیه‌السلام از رسول الله‌صلی الله وعلیه وآله آمده است: "أشرّ من یُتم الیتیم الذی انقطع عن ابیه یُتم یتیم انقطع عن امامه؛ یتیم تر از کسی که پدرش را از دست داده، فردی است که امامش را از دست داده باشد".
بحارالانوار، ج 2، ص 2.
بنابراین پیامبران و امامان و عالمان دینی، پدران روحانی و واقعی مردم هستند و مسئولیت آنان نسبت به پدر جسمانی بیشتر و شدیدتر است.
eporsesh.com