چگونه است که با رد و بدل شدن چند کلمه به نام »صیغه‌ی عقد«، دو نفر با هم محرم می‌شوند، مگر خاصیت این کلمات چیست؟

حقیقت این است که ارزش کلمات در عالم انسانی فقط رد و بدل شدن یک سلسله اصوات نیست. ارزش کلمات به قدری است که خداوند ایجاد کردن موجودات را به سخن گفتن تشبیه کرده است: انما أمره اذا اراد شیئا ان یقول له کن فیکون. )یس 36 / 82: قطعا که )امر( او آن گونه است که به چیزی می‌گوید )باش( و )موجود می‌شود(. .
اگر کسی به دیگری فحش و ناسزا بگوید، آن شخص ناراحت می‌شود و این ناراحتی امری واقعی است. چگونه است که یک انسان با غیبت کردن یا تهمت زدن، جهنمی می‌شود؟ مگر غیر از این است که فقط چند کلمه از زبان وی خارج شده است؟ به عبارت دیگر، افعال انسان، فقط آن چیزی نیست که با دست و پایش انجام می‌دهد، بلکه با سخن گفتن هم می‌تواند افعالی انجام دهد. به همین دلیل است که جملات را به خبری و انشایی تقسیم می‌کنند. جملات خبری از واقع حکایت می‌کنند، اما انسان با جملات انشایی، عملی را انشا ]مساوی ایجاد[ می‌کند و بر این عملش فواید فراوانی مترتب است. برای مثال، وقتی یک وزیر حکم می‌دهد که فلان کس مدیر کل فلان اداره باشد، با همین سخنش حقوق فراوان مادی و معنوی برای آن شخص منظور می‌شود، به طوری که اگر مثلا حقوق مادی او را ندهند، می‌تواند شکایت کند. به همین ترتیب، با خواندن چند کلمه، )عقد( انشا ]مساوی ایجاد[ می‌شود و با انشای عقد، دو نفر با هم محرم می‌شوند.