انتظار، در لغت، به معنای (چشم داشت پیدا کردن)[1] و در اصطلاح، به معنای (چشم داشتن به ظهور امام زمان (علیه السلام) و تشکیل حکومت عدل الهی توسط آن حضرت) است. انتظار، به معنای آینده نگری و به معنای ناراضی بودن از وضع موجود و راضی شدن به آینده ی بهتر است؛ انتظار فرج، یعنی آماده بودن برای ظهور امام زمان(علیه السلام) و تشکیل دولت اسلامی و حکومت آخرین سفیر الهی؛ انتظار فرج، یعنی مهیا ساختن روح و جسم خود برای روزی که تمام بدبختی ها، ناکامی ها، بیدادگری ها، ظلم ها از میان رفته و فقر و تنگدستی،... یک باره و برای همیشه، رخت برمی بندد و به وسیله ی آن حضرت (علیه السلام) حکومت عدل در سراسر گیتی برقرار می گردد. برای چنین روزی، باید انتظار کشید و امیدوار بود.
امید و آرزوی عدل فراگیر، در روایات اسلامی، عبادت، بلکه افضل عبادات، و نشانه ی شیعه در دوران غیبت شمرده شده است. امام سجاد(علیه السلام)می فرمایند: (همانا، اهل زمان غیبت امام مهدی (علیه السلام) و معتقدان به امامت آن حضرت و کسانی که منتظر ظهور ایشان هستند، از اهل هر زمانی افضل هستند؛ زیرا خداوند متعال، از عقل و فهم و معرفت، آن چنان به آنان داده که به سبب آن، غائب بودن امام، همانند حاضر بودن امام است و خداوند، آنان را در آن زمان، به منزله ی کسانی قرار داده که در کنار رسول خدا(صلی الله علیه وآله)با شمشیر جهاد می کردند. آنان، مخلصان واقعی و شیعیان راستین ما و دعوت کنندگان به دین خدا، در آشکار و نهان، هستند.) و نیز فرمودند: (انتظار فرج، خودش، بزرگ ترین فرج هاست.).[2]
بنابراین، انتظار فرج، چشمْ داشت به گشایش امور از سوی خداوند است. این چشمْ داشت، هر چند فرج است، لکن طبق روایات اهل بیت(علیهم السلام) فرج اصلی در زمان ظهور امام زمان(علیه السلام)خواهد بود.
پی نوشتها:
[1]. المنجد، (عربی به فارسی)، ترجمه ی محمد بندر ریگی، ج 2، ص 1958.
[2]. همان، ج 51، ص 156.
منبع: امام مهدی علیه السلام، رسول رضوی، انتشارات مرکز مدیریت حوزه علمیه (1384).
