شرح پرسش:
لطفا این حدیث را شرح دهید. امام زمان(علیه السلام) می فرمایند: (لَیْسَ بَیْنَ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ وَ بَیْنَ أَحَد قِرابَةٌ، وَ مَنْ أَنْکَرَنی فَلَیْسَ مِنّی، وَ سَبیلُهُ سَبیلُ ابْنِ نُوح؛ بین خداوند عزّوجلّ و هیچ کس قرابت و خویشاوندی نیست، هر که مرا انکار کند از من نیست، و راهِ او راه فرزند نوح است.)[1]
شرح حدیث:
این عبارت، بخشی از جواب های امام زمان(علیه السلام) به پرسش های اسحاق ابن یعقوب است. از جمله ی آن سؤال ها، سؤال از حکم کسانی است که از اهل بیت و نسل پیامبرند و از فرزندان عموی آن حضرت شمرده می شوند، ولی منکر امام زمان اند. او می پرسد: (آیا با وجود این که منکران حضرت، از ذراری پیامبرند، گمراه اند یا نه؟) حضرت(علیه السلام) در جواب این سؤال به نکته ای اشاره می کند و می فرماید:
میان خدا و هیچ کس، قرابت و خویشاوندی وجود ندارد که به جهت آن درباره اش ملاحظه ی خاصی صورت گیرد؛ لذا اگر فردی نافرمانی خدا را کند هر کس که باشد سرنوشتش دوزخ است.
یکی از موارد نافرمانی خدا، انکار امامت امام زمان یا انکار وجود اوست. آن که این نظر را داشته باشد، راهی را که می پیماید، راه فرزند نوح است. او به هر جا پناه برد، نجات نیابد؛ همان گونه که کوه بلند، فرزند حضرت نوح را نجات نداد.
این حدیث را روایتی که شیعه و سنّی در کتب روایی خود آورده اند، تأیید می کند؛ و آن این که پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) فرمود:
مَثل اهل بیت من، مَثل کشتی نوح است، هر کس سوار بر آن شود، نجات می یابد و کسی که از آن تخلّف کند، غرق می شود.[2]
پی نوشتها:
[1]. کمال الدین، ص484، ح3 ؛ الغیبة، طوسی، ص290، ح247 ؛ احتجاج، ج2، ص283 ؛ کشف الغمة، ج3، ص339 ؛ إعلام الوری، ج2، ص270 ؛ الخرائج و الجرائح، ج3، ص1113 ؛ بحارالأنوار، ج53، ص180، ح10.
[2]. بصائر الدرجات، ص317، ح4 ؛ مستدرک حاکم، ج3، ص151.
منبع: شرح چهل حدیث از حضرت مهدی(علیه السلام)، علی اصغر رضوانی، انتشارات مرکز مدیریت حوزه علمیه قم (1382).
