شرح پرسش:
لطفا این حدیث را شرح دهید. امام زمان(علیه السلام) می فرمایند: (وَالْعاقِبَةُ بِجَمیلِ صُنْعِ اللّهِ سُبْحانَهُ تَکُونُ حَمیدَةً لَهُمْ مَا اجْتَنَبُوا الْمَنْهِیَّ عَنْهُ مِنَ الذُّنُوبِ؛ با ساخت نیکوی خداوند، فرجام کار، مادامی که شیعیان از گناهان دوری گزینند، پسندیده و نیکو خواهد بود.)[1]
شرح حدیث:
این حدیث، بخشی از نامه ای است که امام زمان(علیه السلام) برای شیخ مفید(رحمه الله) مرقوم داشته اند. حضرت مهدی(علیه السلام) به نکته ای مهم اشاره کرده اند که اگر شیعیان ما، عاقبت بخیری را می خواهند، سببش لطف و توجّه خاصّ خداوند است؛ پس باید از گناهانی که خداوند متعال از آن ها منع کرده است، اجتناب کنند؛ زیرا هر عملی، اثر مخصوص خود را دارد و نَفْس ما، مطابق کارها، سخنان و حتّی افکاری که داریم، ساخته می شود. آن کس که از انجام دادن گناه باکی ندارد حال آن گناه کم باشد یا زیاد، کوچک باشد یا بزرگ بداند که حقیقت خود را تیره و تار کرده، شایستگی ورود به جایگاه نور و پاکی را ندارد. یک گناه، آتشی است که در خرمنی می افتد. انسان سال ها تلاش می کند و ثواب ها برای خویش فراهم می آورد، ولی با یک گناه، حاصل عمری را به هدر می دهد؛ از این رو، حضرت، در این حدیث، خطر گناه را گوشزد کرده است.
پی نوشت:
[1]. احتجاج، ج2، ص325 ؛ بحارالأنوار، ج53، ص177، ح8.
منبع: شرح چهل حدیث از حضرت مهدی(علیه السلام)، علی اصغر رضوانی، انتشارات مرکز مدیریت حوزه علمیه قم (1382).
