حضرت امام زمان (عج) از چه سلاح‌هایی استفاده می‌کند؟ آیا سلاح حضرت مخصوص است؟

این که سلاح حضرت و یارانش، هنگام ظهور چه خواهد بود، امری است که حقیقت آن برای ما روشن و آشکار نیست؛ چرا که ترسیم صحیح و دقیقی از آینده برای ما قابل تصور نیست. لذا تعیین و مشخص کردن نوع سلاح، امکان ندارد. البته در این میان چند نکته قابل دقت و تأمل است:
الف. روایاتی که در آنها به (سیف، (شمشیر)) اشاره شده، لزوماً به معنای آن نیست که نوع سلاح حضرت، شمشیر است؛ بلکه معنای اولی و درست آن، این است که قیام امام مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) مسلحانه است. اگر مراد روایات واقعاً (شمشیر) باشد معنای آن این است که قیام مسلحانه، با شمشیر خواهد بود. این معنای دوم، البته محل تردید است.
ب. هر چند در دوران حضرت، علم شکوفا می‌شود و مردم به کمک آن، به درستی از مواهب الهی استفاده می‌کنند، ولی این شکوفایی، لزوماً به معنای تأیید و تکمیل شکوفایی و پیشرفت صنعتی مردم در دوران غیبت نیست. به بیان دیگر، هر پیشرفتی قابل پذیرش و ادامه نیست، از جمله پیشرفت در صنایع جنگی که روح حاکم بر آن، بر اساس تسلط بیشتر عده‌ای قلیل بر منابع طبیعی و عمومی دنیا و استثمار آن به نفع خود است. طبیعی است این پیشرفت، در نظام مهدوی که بر اساس صلح و عدالت است جایی ندارد و حضرت نیز نیازی به استفاده از سلاح‌های مدرن و فوق مدرن ندارد.
ج. پیروزی در جنگ و غلبه بر دشمن، تنها با تکیه بر سلاح و ادوات جنگی نیست؛ بلکه درایت و فرماندهی درست نیز شرط است. امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف)از درایت و فرماندهی خود که از علم الهی سرچشمه گرفته است، بهره می‌برد. علاوه بر آن که حضرت، علاوه بر امداد‌های غیبی و ملائکه، مجهز به لشکر رعب است و خداوند، وحشتی در دل دشمنان او می‌افکندکه توان درست فکر کردن و بهره‌بردن از تجهیزات را از دست می‌دهند. پیامبر اسلام(ص)، نیز در جنگ‌های خود، مؤید به این ابزار‌ها بود(مانند جنگ بدر و احزاب) و بر دشمنان پیروز شد.
د. نوع حرکت جنگی و ابزار‌ها، به گونه‌ای است که فقط دشمنان نظامی را از پای درمی‌آورد نه آن که به مردم عادی آسیب برساند. به عبارت دیگر، عدالت رعایت شده و فقط کسانی که به جنگ برخاسته‌اند کشته می‌شوند؛ نه این که خوب و بد و مردم غیر نظامی نیز به قتل برسند؛ چنان که در سلاح‌های متعارف امروزی، چنین است.
ه . از روایات استفاده می‌شود بین حضرت و دشمنان، جنگ و درگیری رخ می‌دهد و طرفین کشته می‌دهند؛ یعنی، علاوه بر آن که لشکریان دشمن تار و مار می‌شوند، عده‌ای از یاران امام نیز به شهادت می‌رسند. بنابراین، نوع سلاح‌ها باید به گونه‌ای باشد که برای طرفین، استفاده جنگی از آن امکان پذیر باشد.
سخن آخر آنکه بررسی سلاح، از مسائل مهم مهدویت نیست و لذا دانستن آن اهمیت چندانی ندارد و کنکاش در آن نیز نتیجه نمی‌دهد.
بی مناسبت نیست به برخی احتمالات اشاره کنیم:
1. حضرت با شمشیر قیام می‌کند، ولی با قدرت اعجاز بر دشمنان غلبه می‌کند؛
2. حضرت با شمشیر قیام می‌کند، ولی با تسلط بر مراکز تصمیم گیری و از کار انداختن وسایل آنان، بر دشمن غلبه می‌کند؛
3. حضرت با شمشیر قیام می‌کند، ولی نوع شمشیر، ویژه است به گونه‌ای که اگر بر کوه بزند آن را متلاشی می‌کند؛
4. پیروزی اصلی حضرت، بر اساس اقبال عمومی مردم و افتادن رعب در دل دشمنان است، به گونه‌ای که نمی‌توانند از ابزار خود بهره ببرند؛
5. با توجه به جنگ‌ها و آشوب‌های قبل از ظهور این سلاح‌های مدرن، نابود می‌شود؛
6. با گسترش عقل و خرد آدمیان، آنان خود، این سلاح‌ها را کنار می‌گذارند؛
7. حضرت، از همین سلاح‌های مدرن بهره می‌برد؛
8. سلاح حضرت، مافوق این سلاح‌ها است.
البته اینها فقط صرف احتمال است و نمی‌توان به آنها اطمینان کرد.