در زمینه غیبت امام عصر علیه السلام مهمترین پرسش همین است؛ چرا که در آیین اسلام، احکام و عقاید جنبه علمی و کاربردی دارد و اسلام هرگز طرف دار مسایل نظری و تئوریک محض نیست. در روایتی از امام صادق علیه السلام آمده است: (الإیمانُ عَمَلٌ کلُّهُ؛ همه ایمان، رفتار است.)
بنابراین، میتوان گفت که: وظیفه شیعه در زمان غیبت به عمل برمی‌‌گردد و شیعه باید در این دوران سخت امتحان و فتنه، کوشش و فعّالیت کند و با مراقبت‌‌ها، اوّلاً: خود را از خطرات برهاند و ثانیاً: تا سر حدّ امکان در اصلاح امور نقش داشته باشد.
در این راستا، امامان علیهم السلام، سه دستور اساسی داده‌‌اند:
1- انتظار و چشم به راه بودن برای ظهور و گشایش کار جهان.
2- مراقبت بر اعمال و تکالیف خاص.
3- خواندن برخی از ادعیه و اذکار.
در مورد تکلیف اوّل، انتظار فرج را بسیار ستوده‌‌اند؛ تا آن‌جا که تأکید شده است:
(أفضَلُ الْعبادَةِ انتظارُ الفَرَج؛ برترین عبادت‌‌ها انتظار فرج است.)
یا فرموده‌‌اند: (آن که چشم به راه ظهور و گشایش است، شهیدی را ماند که در راه خدا به خون خود آغشته شده است.)
در مورد تکلیف دوم، به باور خدا، پذیرش رسالت رسول، اقرار به احکام الهی، گردن نهادن ولایت امامان معصوم، بیزاری از دشمنان آنان، پارسایی، کوشش در راه عبادت و... سفارش کردهاند.
از باب نمونه در روایت امام باقر علیه السلام آمده است که: (عبادت خدا، فرع بر شناخت اوست.)
راوی می‌‌پرسد: معرفة اللَّه چیست؟
حضرت فرمودند: (باور کردن خدا و رسول او و ولایت علی(علیه السلام) و پیروی از وی و امامان هدایت و بیزاری از دشمنان آنان، خداوند این چنین شناخته میشود.)
در مورد سوم نیز، دعاهایی از جمله: (اللّهُمَّ عَرِّفْنی نَفْسَک...، سَلامٌ عَلی آلِ یاسین...، اللّهُمَّ کنْ لِوَلیک... و ... توصیه شده است. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله مؤمنان زمان غیبت را برادران خود خوانده و آنان را بسیار ستوده است.
وظایف ما در روزگار غیبت، معرفت خدا و معرفت رسول و معرفت امام و عمل به دستورات آنان و اعتلای نام حضرت مهدی علیه السلام و نشر عقاید و افکار ایشان و رعایت جنبه‌‌های تقوا و صلاح است.
میتوان بسیاری از این وظایف را در دو زمینه اصلی اعتقادی و عملی به شرح زیر فهرست کرد:
1- اعتقاد به لزوم حجّت علیه السلام.
2- شناخت امام عصر علیه السلام و تلاش در افزودن آن و خواندن دعای معرفت (اللّهمَّ عَرِّفنی نَفسَک).
3- تجدید پیمان بر توحید و نبوّت و ولایت و عرضه عقاید بر او (زیارت آل یاسین).
4- پیروی و اطاعت دقیق از آن حضرت.
5- چشم به راهی ظهور و فرج و خواندن دعای فرج در قنوت.
6- داشتن حالت مراقبه در حفظ حریم الهی و اولیای او.
7- استمداد و استغاثه از او در شدائد و خواندن دعای (إلهی عَظُمَ الْبَلاءُ).
8- همّت و دعا برای ثبات قدم و خواندن دعای عهد در سپیده‌‌دم.
9- ایجاد محبّت قلبی و ابراز محبّت واقعی نسبت به حضرت مهدی علیه السلام که از جمله مصادیق آن، میتوان به موارد ذیل اشاره کرد:
الف: عرض ادب با تقدیم سلام و خواندن زیارت جمعه و دیگر زیارات آن حضرت علیه السلام.
ب: برخاستن در شنیدن و گفتن لقب مخصوص (قائم) و در خواست ظهور و فرج حضرت از خداوند.
ج: مقدّم داشتن ایشان در دعاها.
ه: خواندن آیة الکرسی پس از هر نماز و صدقه دادن برای سلامت ایشان.
د: هدیه نماز و اعمال مستحبّ (مثل خواندن قرآن، حج، عمره، زیارت ائمّه و...) به ایشان.
و ...
منبع: www.mahdishenakht.com
