ما موظفیم همچون تاسی به پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله)، در گفتار و رفتار از امامان معصوم‌مان بهره گیریم؛ خداوند می فرماید:
(لقد کان لکم فی رسول الله اسوه حسنة لمن کان یرجوا الله و الیوم الاخر)(1)
وجود پیامبر و اوصیای پس از او، کانونی هستند که ما از آن کانون باید روش زندگی را استخراج کنیم. رفتار معصومان آن قدر عمیق است که از جزئی ترین کار ایشان می توان قوانین زندگی را استخراج کرد، یک کار و رفتار کوچک معصوم همچون چراغ، شعله و نوری است که تا مسافت های بسیار دور را برای انسان، نشان می دهد. استاد شهید مرتضی مطهری در این باره می نویسد:
(ما ظلمی نظیر ظلمی که در مورد قرآن کرده ایم در مورد سیره پیامبر و ائمه اطهار کرده ایم. سیره انبیاء و اولیاء و مخصوصا سیره پیامبر اکرم و ائمه معصومین را برداشتیم به طاق آسمان کوبیدیم، گفتیم: او که پیامبر است، نتیجه اش این است که اگر یک عمر برای ما تاریخ پیامبر بگویند، برای ما درس نیست، و مثل این است که مثلا بگویند فرشتگان در عالم بالا چنین کردند. خوب فرشتگان کردند به ما چه مربوط، یعنی این منبع شناخت را هم از ما گرفتند. در صورتی که اگر این جور می بود، خدا به جای پیامبر فرشته می فرستاد. پیامبرخدا صلی‌الله علیه وآله یعنی انسان کامل، امیرمومنان علی علیه‌السلام یعنی انسان کامل ، امام حسین علیه‌السلام یعنی انسان کامل، حضرت زهرا سلام الله علیها یعنی انسان کامل، یعنی مشخصات بشریت را دارند با کمال عالی مافوق ملکی، یعنی مانند یک بشر گرسنه می شوند غذا می خورند، تشنه می شوند آب می خورند، احتیاج به خواب پیدا می کنند، بچه های خودشان را دوست دارند، عاطفه دارند، و لهذا می توانند مقتدا باشند. اگر این جور نبودند امام و پیشوا نبودند.)(2) آنچه که در زندگی امام رضا (علیه السلام) همچون سایر معصومان (علیهم السلام) کاملا آشکار است و می توان از آن به عنوان نقطه محوری در الگوگیری، تکیه کرد، این است که، خلق و خوی امام مانند سخن و دینش جامع و همه جانبه بود. امام در همه ابعاد انسانی در حد کمال و تمام بود.
غیاث الدین شافعی معروف به خواند میر (متوفی 942) در وصف امام رضا علیه السلام چنین می سراید:
سپهر عز و جلالت محیط علم و فضیلت
امام مشرق و مغرب ملاذ آل پیمبر
وفور علم و علو مکان اوست به حدی
که شرح آن نتوان نمود کلک سخنور
قلم اگر همگی وصف ذات او بنویسد
حدیث او نشود در هزار سال مکرر(3)
پی نوشتها:
1) احزاب، آیه 21.
2) سیره نبوی، ص 31، 43، 46.
3) تاریخ حبیب السیر، ج2، ص 83.
منبع: سایت انوار طاها
