کنیه امام رضا (علیه‌ السلام) چیست؟

علی بن موسی بن جعفر معروف به امام رضا (۱۴۸–۲۰۳ق) هشتمین امام شیعه اثناعشری. امام رضا ۲۰ سال امامت را بر عهده داشت. مأمون عباسی او را به اجبار به خراسان آورد و به اکراه، ولیعهد خویش کرد. آن حضرت در طوس به دست مأمون شهادت رسید.

کُنیه در فرهنگ عربی به آن دسته از نام‌هایی گفته می‌شود که با پیشوند «اب» یا «ابن» (در مردان) و «امّ» (در زنان) همراه باشد. دراین‌گونه نام‌گذاری معمولاً نام پسر بزگتر با پیشوند اب یا ام همراه می‌شود و به معنای پدر فلان شخص یا مادر فلان شخص است. استفاده از کنیه به جای نام اصلی بیشتر برای احترام و بزرگداشت اشخاص بوده ولی گاه دلایل دیگر هم داشته است. در روایات نیز استفاده از کنیه امری پسندیده دانسته شده ولی از بعضی کنیه‌ها نهی شده‌است.

رضا یکی از درجات و مقام‌های بالای معنوی است که در علم اخلاق دارای جایگاه ویژه ای می باشد.

مَقاتِلُ الطّالِبیّین کتابی از علی بن حسین بن محمد، معروف به ابو الفرج اصفهانی است. این کتاب به کشته‌شدگان آل ابی طالب می‌پردازد و به «مقاتل آل ابی طالب» نیز شهرت دارد. این کتاب به سبب جامعیت و دقتی که در نقل اخبار داشته مورد استناد و اعتماد مؤلفان بسیاری قرار داشته است.

علی بن موسی بن جعفر معروف به امام رضا (۱۴۸–۲۰۳ق) هشتمین امام شیعه اثناعشری. امام رضا ۲۰ سال امامت را بر عهده داشت. مأمون عباسی او را به اجبار به خراسان آورد و به اکراه، ولیعهد خویش کرد. آن حضرت در طوس به دست مأمون شهادت رسید.

مَجمع البحرین و مَطلع النیرین کتابی در واژه‌شناسی قرآن و حدیث، تالیف عالم دینی شیعی فخرالدین طریحی . این کتاب، نخستین اثر شیعی در توضیح واژگان مشکل قرآن و حدیث است.[۱]

موسی بن جعفر معروف به امام موسی کاظم و ملقب به کاظم و باب الحوائج (۱۲۸-۱۸۳ق) هفتمین امام شیعیان.

محمد بن علی بن شهر آشوب سَرَوی مازندرانی (۴۸۸/۹ - ۵۸۸ ق) معروف به ابن شهر آشوب، فقیه، مفسّر، محدّث و عالم بزرگ شیعه در اواخر قرن پنجم و اوایل قرن ششم هجری قمری و نویسنده کتابهایی همچون مناقب آل ابی طالب و معالم العلماء.

بِحارُالاَنوار الجامِعَةُ لِدُرَرِ أخبارِ الأئمةِ الأطهار مشهور به بحارالانوار، مفصل‌ترین مجموعه حدیثی شیعه است که با نظارت علامه مجلسی تألیف شده است. تألیف این کتاب که مجموعه‌ای از آموزه‌ها و تعالیم شیعی است، بیش از ۳۰ سال طول کشیده و گروهی از شاگردان علامه مجلسی او را در این کار یاری کرده‌اند.

رجال طوسی، که با نام الابواب هم شناخته می‌شود، از کتاب‌های اصلی رجال شیعه و تالیف شیخ طوسی است که بین سالهای ۴۲۳ تا ۴۳۶ قمری نوشته شده است. نویسنده، اصحاب پیامبر(ص) و ائمه (ع) را به ترتیب عصر و زمان آنها معرفی کرده است. سبک شیخ در این کتاب، با دیگر کتاب های رجالی همچون الفهرست خودش و رجال نجاشی، فرق دارد؛ او در این کتاب اسامی راویان از صحابه، راویان امیر المؤمنین(ع)، راویان امام حسن(ع) و... را برای دسترسی آسان به ترتیب حروف الفبای عربی آورده و در آخر کتاب، نام کسانی را که از هیچ امامی روایت نقل نکرده اند آورده است. این کتاب در ۱۳ باب تنظیم شده که در آن نام ۶۴۲۹ تن از راویان آمده است.

موسی بن جعفر معروف به امام موسی کاظم و ملقب به کاظم و باب الحوائج (۱۲۸-۱۸۳ق) هفتمین امام شیعیان.

نخستین امام شیعیان علی(ع)

علی بن موسی بن جعفر معروف به امام رضا (۱۴۸–۲۰۳ق) هشتمین امام شیعه اثناعشری. امام رضا ۲۰ سال امامت را بر عهده داشت. مأمون عباسی او را به اجبار به خراسان آورد و به اکراه، ولیعهد خویش کرد. آن حضرت در طوس به دست مأمون شهادت رسید.

ابومحمد ممکن است اسم یا کنیه برای اشخاص ذیل باشد: • ابومحمد ابن‌حزم، اِبْن‌ِ حَزْم‌، ابومحمد علی‌ بن ‌احمد بن‌ سعید، فقیه‌، محدث‌، فیلسوف‌، عالم‌ ادیان‌ و مذاهب‌، ادیب‌ و شاعر• ابومحمد ابن‌خشاب،اِبْن‌ِ خَشّاب‌، ابومحمد عبدالله‌ بن‌ احمد، عالم‌ نامور نحو، لغت‌، ادب‌، حدیث‌، منطق‌ و نسب‌شناسی‌• ابومحمد ابن‌شاذان، اِبْن‌ِ شاذان‌، ابومحمد فضل‌ بن‌ شاذان‌ بن‌ خلیل‌ اَزْدی‌ نیشابوری‌ (د ۲۶۰ق‌/ ۸۷۴م‌)، متکلم‌ و فقیه‌ امامی‌• ابومحمد ابن‌عطیه، بْن‌ِ عَطیّه‌، ابومحمد عبدالحق‌ّ بن‌ غالب‌ بن‌ عبدالرحمان‌ بن‌ غالب‌ محاربی‌، مفسر و محدث‌ مالکی‌ مذهب‌ و از رجال‌ سیاسی‌ اندلس‌ در دوره مرابطون• ابومحمد ابن‌عقیل، اِبْن‌ِ عَقیل‌، ابومحمد بهاءالدین‌ عبدالله‌ بن‌ عبدالرحمان‌، نحوی‌، فقیه‌ و قاضی‌ شافعی‌• ابومحمد ابن‌فحام، اِبْن‌ِ فَحّام‌، ابومحمد حسن‌ بن‌ محمد بن‌ یحیی‌ بن‌ داوود (د ۴۰۸ق‌/ ۱۰۱۷م‌)، مقری‌ و محدث‌ سامرا• ابومحمد ابن فصیح، اِبْن‌ِ فَصیح‌، ابومحمد عبدالله‌ بن‌ احمد، ملقب‌ به‌ جلال‌الدین‌ (۷۰۲- ۷۴۵ق‌/۱۳۰۳-۱۳۴۴م‌)، ادیب‌، نحوی‌ و فقیه‌ حنفی‌• ابومحمد ابن‌وهب، اِبْنِ وَهْب، ابومحمد عبداللـه بن وهب بن مسلم فِهری قرشی (۱۲۵-۱۹۷ق/۷۴۳-۸۱۳م)، فقیه و محدث مالکی مصر• ابو محمد احمد بن اعثم کوفی، ابن اعثم کوفی، محدث‌، شاعر و مورخ‌ شیعی• ابومحمد بایزید بسطامی، ‌بایزید بسطامی، ابو محمد علی بن عنایت‌الله، فقیه و عارف و نواده بایزید بسطامی• ابو محمد بجلی کوفی، از یاران و راویان امام کاظم و امام رضا و امام جواد (علیهم‌السلام) و وكیل حضرت رضا (علیه‌السلام) و امام جواد (علیه‌السلام)• ابومحمد عبدالملک ابن‌هشام، اِبْنِ هِشام، ابومحمد عبدالملک بن هشام بن ایوب حِمَیری (د ۲۱۳ یا ۲۱۸ق/ ۸۲۸ یا ۸۳۳م)، محدث، مورخ، ادیب، نسب‌شناس• ابو محمد مفضل بن عمر جعفی کوفی، از چهره‌های سرشناس و از شاگردان ممتاز امام جعفرصادق و امام موسی‌کاظم و امام رضا (علیهم‌السلام)• ابومحمد ابن‌اهدل، ملقب‌ به‌ بدرالدین‌ و معروف‌ به‌ ابن‌ اهدل‌ از سادات‌ حسینی‌، فقیه‌، متکلم‌، محدّث‌ و مورخ‌ اشعری‌ - شافعی‌ یمنی‌• ابومحمد ابن‌قتیبه، اِبْن‌ِ قُتَیْبه‌، ابومحمد عبدالله‌ بن‌ مسلم‌ دینوری‌ (۲۱۳-۲۷۶ق‌/ ۸۲۸ - ۸۸۹م‌)، نویسنده‌ و دانشمند بزرگ‌ عصر عباسی‌• ابومحمد ابن‌مقری، ابن مقری، ابومحمد اسماعیل بن ابی بکر بن عبدالله (۷۵۴- ۸۳۷ق/۱۳۵۳-۱۴۳۴م)، فقیه ، ادیب و شاعر یمنی• ابومحمد ابوقره، اَبوقُره، محدث، مقری و قاضی یمنی• ابومحمد بافی، بافی، ابومحمد عبداللّه بن محمد بخاری خوارزمی، منسوب به بافِ خوارزم، از فقهای بزرگ شافعی قرن چهارم• ابومحمد بربهاری، بَرْبَهاری، ابومحمّدحسن بن علی بن خَلَف، محدث، فقیه، واعظ و شیخ حنبلیان در بغداد در نیمه دوم قرن سوم و آغاز قرن چهارم• ابومحمد بطلیوسی، بَطَلْیَوْسی، ابومحمّد عبداللّه بن محمّد بن السیّد، ادیب، نحوی، فیلسوف و فقیه مالکی اندلسی مشهور به ابن السیّد• ابومحمد بغوی فراء، بَغَوی فَرّاء، ابومحمد حسین بن مسعود، مفسّر ،محدّث و فقیه شافعی سده پنجم و اوایل سده ششم• ابومحمد بقلی، روزبهان بَقْلی،، معروف به «شیخ شطّاح» و «شطّاح فارس»، عارف و دانشمند سده ششم و هفتم و سرسلسله روزبهانیان• ابومحمد بلوی مدینی، بَلَوی، ابومحمد عبدالله بن محمد مَدینی، مورخ مصری• ابومحمد بیانی، بَیّانی، ابومحمدقاسم بن محمد بن قاسم اموی (پس از ۲۲۰- ح ۲۷۸ق/۸۳۵-۸۹۱م)، فقیه و محدث اندلسی• ابومحمد تادلی، تادَلی، ابومحمد عبدالله بن محمد (۵۱۱-۵۹۷ق/۱۱۱۷-۱۲۰۱م)، فقیه، ادیب، شاعر و محدث مالکی مذهب• ابومحمد ترقفی، تَرقُفی، ابومحمد عباس بن عبداللّه، محدّث و فقیه قرن سوم• ابومحمد تلعکبری، تلعکبری از محدّثان نامور امامیه در قرن چهارم• ابومحمد جریری، اَبومُحَمَّد جُرِیری، احمد بن محمد (م۳۱۱ق/۹۲۳م)، فقیه و صوفی مشهور سده ۳ و اوایل سده ۴ق در بغداد• ابومحمد جعفر حذاء، اَبومُحَمَّدْ جَعْفَرِ حَذّاء (د ۳۴۱ق/۹۵۲م)، از عرفای فارس و استاد ابن خفیف• ابومحمد جنابی، ابومحمد مصطفی بن حسن جَنابی، مورخ عثمانی• ابومحمد جوهری، حسن‌ بن‌ علی‌ جوهری‌، کنیه‌اش‌ ابومحمد و لقبش‌ مُقَنَّعی‌، محدّثِ ایرانی‌الاصل‌ قرن پنجم• ابومحمد حسن بن احمد بن یعقوب همدانی، معروف به «ابن حائک»، مورخ، جغرافی‌دان و نسابه عرب• ابومحمد خلدی، جعفرخُلدی‌، محدّث و عارف قرن سوم‌ و چهارم‌• ابومحمد عبدالله بن محمد ازدی، از لغویون قرن پنجم

ابوعلی ممکن است اسم یا کنیه برای اشخاص ذیل باشد: • ابوعلی ابن‌شاذان، اِبْن‌ِ شاذان‌، ابوعلی‌ حسن‌ بن‌ احمد بن‌ ابراهیم‌ بن‌ حسن‌ بن‌ محمد ابن‌ شاذان‌ بزاز (۳۳۹- ۴۲۵ق‌/۹۵۰-۱۰۳۴م‌)، محدّث‌ اشعری‌ و حنفی‌ بغدادی‌• ابوعلی بلعمی، ابوعلی محمد بن محمد بلعمی مترجم کتاب تاریخ طبری است و دومین وزیر از خاندان بلعمیان• ابو علی جوانی، جَوّانی، ابوعلی‌ شرف‌الدین‌ محمد بن‌ سعد بن‌ علی‌ حسینی‌، نقیب‌، نسب‌شناس‌، شاعر، جغرافیانگار و مورخ سده ششم• ابوعلی جوزجانی، جوزجانی‌، ابوعلی‌ حسن‌ بن‌ علی‌، از عرفای‌ بزرگ‌ خراسان‌ در قرن‌ سوم‌• ابو‌علی سینا، ابوعلی سینا از بزرگترین دانشمندان ایرانی• ابوعلی محمد بن اشعث کوفی، یکی از راویان شیعه در قرن چهارم ه.ق• ابوعلی مسکویه، احمد بن محمد رازی (د ۴۲۱ ق/ ۱۰۳۰ م)، مورخ، فیلسوف، پزشک و ادیب پرآوازه ایرانی• ابوعلی ابن‌بنا، ابن بنا عالم‌ علوم‌ قرآنی‌ ، محدث‌، فقیه ‌ و استاد در انواع‌ علوم‌• ابوعلی ابن‌عراق، اِبن عِراق‌، ابوعلی‌ شمس‌الدین‌ محمد بن علی‌ بن عبدالرحمان‌ (۸۷۸ - صفر ۹۳۳ق‌/۱۴۷۳- نوامبر ۱۵۲۶م‌)، عارف ‌ و شاعر• ابوعلی بزاز، ابوعلی حسن بن احمد بن ابراهیم بن شاذان، محدث و متکلم اشعری قرن چهارم و پنجم• ابوعلی بلخی، بلخی، ابوعلی عبدالله بن محمد بن علی، محدث و مؤلف• ابوعلی جبائی، جُبّائی، ابوعلی محمد بن عبدالوهاب، متکلم مشهور معتزلی قرن سوم• ابوعلی حائری، حائری، ابوعلی محمد بن اسماعیل، عالم رجالی و فقیه امامی سده دوازدهم و سیزدهم• ابوعلی رستغفنی، ‌رُستُغفَنی، ابوالحسن علی‌ بن سعید، متکلم ماتریدی و فقیه حنفی• ابوعلی عمر الشریف، ابوعلی عمر الشریف امیر الحاج عراقیان، واسطه بازگرداندن حجرالاسود به کعبه• ابوعلی غلام الهراس، ابوعلی غلام الهراس ملقب به امام الحرمین (م. ۴۶۸ق.)، از استادان فن قرائت• ابوعلی فضل بن حسن طبرسی، علامه بزرگوار شیعه و صاحب تفسیر کبیر مجمع البیان• ابوعلی قلندر پانی‌پتی، بوعلی قلندر، شرف‌الدین پانی پتی، از عارفان و شاعران شبه قاره در قرن هفتم و هشتم• ابوعلی ابن جنید اسکافی، ابن جُنَیْدِ اِسْکافی‌، ابوعلی‌ محمد بن احمد کاتب‌ اسکافی‌، فقیه‌ و متکلم‌ امامی‌ سده ۴ق‌/۱۰م‌

مَقْتَل، گزارش مکتوبی شامل تک‌نگاری‌های تاریخی و روایاتی پیرامون قتل و یا شهادت یکی از شخصیت‌های مطرح در تاریخ. مقتل‌نگاری میان شیعیان، بیشتر برای بیان شرح شهادت امامان معصوم(ع) و شخصیت‌های برجسته شیعه بوده است. به مرور زمان و در اثر رواج نگارش چنین آثاری پیرامون واقعه کربلا، استفاده از این اصطلاح منحصر به نقل رویدادهای مربوط به شهادت امام حسین(ع) و یارانش شد. محققان، اَصبَغ بن نُباتَه مُجاشِعِی را اولین مقتل‌نویس حادثه عاشورا می‌دانند.

فرزند به معنای بچه و آنکه از دیگری زاده شده است.

فخرالدین بن محمدعلی طُریحی (۹۷۹ـ۱۰۸۵ یا ۱۰۸۷ق)، از مفسران قرآن کریم و عالمان دینی امامیه در قرن یازدهم و مؤلف کتاب مجمع البحرین. او نخستین عالم شیعی است که در توضیح واژگان مشکل قرآن و حدیث، کتاب نوشت.

علم رجال یکی از شاخه‌های علوم حدیث است که ناظر به بررسی احوال و اوصاف راویان حدیث و بیان اصول و قواعد آن است. ناقدان حدیث همواره به بررسی احوال راویان مذکور در سلسله اسناد احادیث پیامبر اکرم و ائمه علیهم السلام اهتمام داشته و از آن به مثابهٔ دانشی کمکی برای علم الحدیث و در نتیجه فقه بهره برده‌اند. علمای شیعه و سنی آن را وسیله‌ای در خدمت علم حدیث و فقه دانسته و در این باب آثار بسیار آفریده‌اند و تاکنون این جریان ادامه دارد.

کُنیه در فرهنگ عربی به آن دسته از نام‌هایی گفته می‌شود که با پیشوند «اب» یا «ابن» (در مردان) و «امّ» (در زنان) همراه باشد. دراین‌گونه نام‌گذاری معمولاً نام پسر بزگتر با پیشوند اب یا ام همراه می‌شود و به معنای پدر فلان شخص یا مادر فلان شخص است. استفاده از کنیه به جای نام اصلی بیشتر برای احترام و بزرگداشت اشخاص بوده ولی گاه دلایل دیگر هم داشته است. در روایات نیز استفاده از کنیه امری پسندیده دانسته شده ولی از بعضی کنیه‌ها نهی شده‌است.

خطاب ، مخاطب قرار دادن ديگرى را گویند و از آن در باب قضاء سخن گفته‌اند.

رضا یکی از درجات و مقام‌های بالای معنوی است که در علم اخلاق دارای جایگاه ویژه ای می باشد.

پدر به معنای مردی است که دیگرى از نطفه‌ی‌ او- از طریق شرعی یا وطی به شبهه- به وجود آید یا صاحب شیر را گویند. از این عنوان در بسیارى از ابواب سخن رفته است، نظیر باب های طهارت، صلاة، زکات، خمس، صوم، حج، جهاد، تجارت و... .

لفظ یا حکمِ دارای شمول کمتر در مقایسه با لفظ یا حکم دیگر را خاص می‌گویند.

ابن (= پسر، فرزند)، واژه کهن‌ سامی‌ می‌باشد و از احکام فقهی آن به مناسبت در باب‌های صلاة، صوم، نکاح و ارث سخن رفته است.