علت اصلی این است که مردم آن جایگاه والا و حقیقی امام را نشناخته بودند یعنی به مردمی که آن حضرت را نه به عنوان امام سوم بلکه به عنوان فردی صالح در جامعه می‌نگریستند کاری نداریم اما بحث بر سر کسانی است که شیعه بودند و حضرت را به عنوان منصوب از جانب خداوند می‌دانستند چرا کوتاهی کردند ؟ در حقیقت باید گفت : بین ظاهر اعتقاد آنها با باورشان تفاوت وجود داشت. یعنی در ظاهر بیان می‌کردند ایشان امام و پیشوا ما هستند ولی در ولایت مداری و امام شناسی ضعیف بودند. انسان اگر امام خود را به درستی بشناسد از همه‌ی وجود و هستی خود در راه امام می‌گذرد . لذا در کربلا که حضرت متوقف می‌شوند برخی که این اعتقاد را داشتند مانند عبدالله ابن عمیر کلبی به همراه همسر و مادر خود را از حکومت نظامی کوفه عبور می‌دهند و به کربلا می رسانند. در کنار این‌ها عده‌ای هم هستند که می‌گویند : ایشان امام ماست ولی چون به آن درجه از معرفت ، خلوص و شناخت نرسیدند لذا کناره گیری کردند. وقتی در روز عاشورا آن خطبه تکان‌دهنده از جانب خود امام خوانده می‌شود و در دل سنگ آنها اثر نمی‌کند پاسخ را خود امام می دهند می فرمایند: دل‌های شما از لقمه‌های حرام آکنده شده و اثر وضعی لقمه‌های حرام آنها را از تحت تأثیر قرار گرفتن سخن حق، باز داشته است.
