امام حسین و یارانش می‌توانستند در کنار خیمه‌های خود چاه آب حفر کنند و از آن بهره‌مند می‌شدند چرا این کار صورت نگرفت؟

قبل از تقدیم پاسخ بهتر است بعنوان مدخل بحث اصل تشنگی را مورد بررسی قرار دهیم.
استاد شهید مطهری رحمة الله علیه می‌گوید: متأسفانه، حادثه‌ی عاشورا و تاریخ کربلا را تحریف کرده‌اند و وارونه جلوه داده‌اند و از جریان کربلا و اهل بیت امام حسین علیه السّلام فقط مصیبت، مظلومیت، گریه، تشنگی، و تلف شدن را فهمیدند.
هر‌گاه ما جنبه‌ی عدالتخواهی، حماسه و فداکاری حادثه‌ی عاشورا را خوب شناختیم، بیان رثاء، مظلومیت، مصیبت او، افشای جنایات ظالم و ستمگر است والاّ مصیبت زده‌هایی در عالم بوده‌اند که از صفحه‌ی تاریخ افتاده و احدی از آنها یاد نمی‌کند.[1]
از جمله مواردی که استاد مطهری می‌گوید حادثه‌ی عاشورا تحریف شده است، مسأله‌ی تشنگی اهل بیت امام حسین علیه السّلام است. گویندگان، نویسندگان به نحوی از آن سخن گفته‌اند و چنان جلوه داده‌اند که اهل بیت آن حضرت چندین روز تشنه بوده و همه از تشنگی ناله می‌کردند. در حالی که در تاریخ معتبر و مقاتل به خوبی از سرگذشت کربلا خبر داده است و از آن میان امام زین العابدین و امام باقر علیهما السّلام از آن مطالبی بیان
داشته اند. و امام باقر علیه السّلام در آن زمان پنج سال‌شان بوده است و از امام زین العابدین علیه السّلام به گونه‌ای سخن می‌گویند که انسان فکر می‌کند آن حضرت در تمام دوران حادثه‌ی کربلا از شدّت مریضی بیهوش بوده است و از هیچ چیز خبر نداشته است.
در حالی که امام زین العابدین علیه السّلام می‌فرماید: در شب عاشورا، پدرم اصحابش را در کنار خیمه‌ای که مشک‌های آب بودند جمع کردند و خطابه‌ای برای اصحاب ایراد کرد.
بنابراین این گونه نبوده است که اهل بیت امام حسین علیه السّلام در مدتی که در کربلا بوده‌اند با تشنگی و بی‌آبی مواجه شده باشند و درست است که از روز هفتم، آب را بر اصحاب و اهل بیت امام حسین علیه السّلام آن نامردان بی‌مروّت بستند ولی این گونه نبود که امام و اصحاب او بی‌آب مانده باشند. بلکه هر شب عده‌ای از سواران می‌رفتند آب می‌آوردند، می‌خوردند، لباس می‌شستند، غسل می‌کردند. حتی در همان شب عاشورا، رفتند آب آوردند. امام علیه السّلام فرمود غسل کنید که این آخرین غسل شما است. لباس‌هایتان را بشویید که کفن‌های شما می‌شود. امّا آنچه که بر اهل بیت علیهم السّلام سخت گذشت و از آن رنج بردند روز عاشورا بود. زمان گیر و دار و شهادت بود. شدت گرمای هوا در آن زمان، در عراق جانسوز بوده است. و آن هم در یک بیابان کویری، در زیر چادرها ... این زمان بود که اهل بیت علیهم السّلام به آب دسترسی نداشتند و اطفال و کودکان ناله العطش العطش بلند کرده بودند. آنگاه بود که ابوالفضل العباس در کنار اهل بیت علیهم السّلام طاقت آن را نداشته راهی میدان شدند ...[2]
بنابراین اگر سخن از این باشد که آیا امام و اصحاب آن، توان حفر چاه در کنار خیمه داشته است یا نه؟ روشن است که توان آن را داشته‌اند، چنانکه توان کندن خندق بزرگ (گودال) در اطراف خیمه‌گاه در شب عاشورا را داشتند، تا اینکه دشمن از پشت به خیمه‌گاه اهل بیت علیهم السّلام حمله نکنند. ولی لزومی برای حفر چاه در خیمه ندیدند. و شرایطبه گونه ای بود که این کار انجام نشد.
معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1. حماسه‌ی حسینی، ج 1 و 2 و 3، استاد مطهری.
2. تجلی حقیقت در اسرار کربلا، سلطان حسین گنابادی.
3. پژوهش در زندگی امام حسین علیه السّلام ، مهدی پیشوایی.
پاورقی ها:
[1] . مطهری، مرتضی، مجموعه آثار، ج 17، ص 28، انتشارات صدرا.
[2] . مطهری، مجموعه آثار، ج 17، از ص 83 به بعد.
منبع: اندیشه قم