هر چند این اصطلاح را نخستین بار رسول خدا(ص) درباره پیروان علی(ع) به کار برده است،(1) مبدأ پیدایش آن به عنوان یک گروه، پس از رحلت رسول خدا(ص) بوده است.
در عصر نبی اکرم(ص) تمامی مسلمانان دستورهای دینی و احکام حیات‌بخش اسلام را از آن حضرت اخذ می‌کردند و بعد از ارتحال آن حضرت مسلمانان به دو گروه تقسیم شدند بعضی معتقد بودند که مقام رهبری و خلافت مقام تعیینی است و باید جانشین پیامبر از جانب خداوند متعال تعیین گردد. این گروه به شیعیان علی(ع) مشهور شدند. و بعضی معتقد بودند که این مقام انتخابی و گزینشی است و امت باید فردی را پس از پیامبر(ص) برای رهبری و خلافت جهان اسلام انتخاب کنند و این گروه به اهل سنت معروف شدند.
بنابراین مبدأ پیدایش شیعه به عنوان یک عده‌ای از صحابه بودند که اخلاص در محبت علی(ع) داشتند و او را سزاوارتر به خلافت می‌دانستند؛ به خاطر صفاتی که در او مشهود بود.(2)
در کتب حدیث اهل سنت و شیعه فرمایش رسول خدا(ص) نسبت به پیروان حضرت علی(ع) چنین آمده است: (لما نزلت (ان الذین آمنوا و عملوا الصالحات اولئک هم خیر البریه) قال رسول الله(ص) لعلی(ع): هو انت و شیعتک یوم القیامْ راضیین مرضیین);(3) زمانی که آیه (ان الذین...) نازل شد رسول خدا(ص) به علی(ع) فرمود: این گروه تو و شیعیان تو است که روز قیامت، خشنود از خداوند و خداوند نیز از آنان خشنود است.
پی نوشت:
1.صواعق المحرقْ، ابن حجر، باب 11
2.فجر الاسلام، احمد امین، ص 266، دارالکتب بیروت
3.همان
www.eporsesh.com
