کلمه شیعه در آیه به معنای پیرو است. جمله "هذا من شیعته و هذا من عروه" حاکی است دو نفری که با هم پیکار می کردند یکی اسرائیلی و پیرو دین موسی بود و دیگری قبطی بود.(1)
در مورد اصطلاح تشیع، استمرار رهبری پیامبر(ص) بعد از رحلت است که از راه نصب امام برای رهبری امت تحقق پیدا کرده است. نصوص فراوانی که در زمینه جانشینی امیرالمؤمنین(ع) در دست است و همه از پیامبر(ص) صادر شده، گواه این حقیقت است. بنابراین درست نیست بگوییم لفظ شیعه از چه زمانی رونق گرفت تا به زمان رسول خاتم رسید زیرا پایه گذاران شیعه، مسلمانان واقعی و گروهی از مهاجر و انصار هستند که در عصر پیامبر(ص) رهبری ایشان را پذیرفتند و به غیر از او نظر نکردند و تنها دستور او را به کار بستند و در اصول و فروع به علی(ع) و عترت پاک او مراجعه کردند. اینان در عصر رسالت نیر به شیعه معروف بودند و این نام از زبان پیامبر(ص) به آنان اختصاص یافت. بسیاری از دانشمندان اهل سنت نقل کرده اند که پیامبر(ص) آیه "انّ الّذین آمنوا و عملواالصالحات اولئک هم خیرالبریه" (2) را درباره علی(ع) و شیعیانش دانسته، با اشاره به علی(ع) فرمود: "قسم به خدایی که جانم در دست قدرت او است! این [علی] و شیعیانش رستگاران روز قیامتند".(3)
پی نوشت:
1. تفسیر المیزان، علامه طباطبائی، ج 16.
2. سوره بینه، آیه 7.
3. جهت آشنایی بیشتر با روایات فراوانی که در این زمینه هست ر.ک: بحوث فی الملل و النحل، آیت الله سبحانی، ج 6، ص 102.
www.eporsesh.com
