پس از آنکه علی(علیه السلام) به دست(ابن ملجم) شهید شد، امام حسن(علیه السلام) مطابق وظیفه خود برای حفظ اسلام با شرایطی با معاویه صلح کرد؛ ولی معاویه به آن شرایط عمل نکرد. پس از آن امام حسین(علیه السلام) در اثر زیر بار نرفتن بیعت با یزید شهید شد. امام زین العابدین و امام محمّد باقر(علیهم السلام) هم که در دوران حکومت بنی‌امیّه قرار گرفته بودند، در اثر اختناق شدید فرصت نیافتند که حقایق و معارف اسلام را به طور کامل برای مردم بیان کنند.
در حدود 131.ق حکومت بنی‌امّیه به دست (ابوالعباس سَفاح) از بین رفت و دوران خلافت عباسیان شروع شد. این زمان، مصادف با امامت امام جعفر صادق (علیه السلام) بود، درست در هنگامی که بنی‌امیّه و بنی عباس مشغول جنگ و نزاع بودند و برای برانداختن یکدیگر می‌کوشیدند، امام صادق(علیه السلام) از فرصت استفاده کرد و به نشر معارف اسلامی و تربیت شاگردان فراوانی پرداخت؛ از همین رو بخشی گسترده از حقایق قرآن و احکام الهی در منابع شیعه، از امام صادق(علیه السلام) اخذ شده است.
البته از امامان دیگر به خصوص امام باقر(علیه السلام)، نیز تا حدودی روایت و اخبار هست، ولی به اندازه روایتی که از امام صادق(علیه السلام) به دست ما رسیده نیست؛ به همین خاطر مذهب شیعه به نام (مذهب جعفری) نیز مشهور است و به فقه شیعه (فقه جعفری) نیز گفته می‌شود.
www.eporsesh.com
