مدت رسالت حضرت مسیح علیه السلام چند سال بوده؟ آیا فقط در بین بنی اسرائیل رسالت داشت؟

بر اساس بیان متقن و تصریح قرآن، حضرت عیسی علیه السّلام در حین تولد رسالت خود را بیان کرد و با این عمل اعجازآمیز و به اذن خداوند اتهاماتی را که قوم بنی اسرائیل به مادرش نسبت می دادند، رفع نموده و چنین فرمود: (قال انی عبدالله آتانی الکتاب و جعلنی نبیاً).[1]
بر اساس روایتی معتبر از امام صادق علیه السّلام نبوت حضرت عیسی از کودکی آغاز شده است،[2] همانطوری که امام عصر علیه السّلام در حین تولد در تکبیر خداوند و سجده بر خدا، امامت خویش را برای برخی از اصحاب امام عسگری علیه السّلام اعلام نموده است و امام جواد علیه السلام در سن کودکی امامت را عهده دار شد و مانند حضرت یحیی که قرآن به صراحت از نبوت او درکودکی سخن گفته است: (... یا یحیی خُذ الکتاب بِقُوةٍ و آتیناهُ الحکم صبیاً...)؛[3] ای یحیی کتاب الهی را با قدرت بگیر حکم رسالت و نبوت را به یحیی در کودکی دادیم.
حضرت عیسی بعد از تولد که ولادتش در شهر ناصره یکی از شهرهای فلسطین بود (البته انجیل ولادت او را در بیت لحم نوشته است)[4] در کنار مادرش مریم و پدرخوانده اش یوسف نجار زندگی می نمود و مدتی از آن شهر دور شدند و به کشور مصر هجرت نمودند و 12 سال در آنجا اقامت کردند. در این زمان یحیی پسرخاله حضرت عیسی در بین بنی اسرائیل رسالت داشت و عیسی علیه السلام در غیبت بود.[5] عیسی بعد از سپری شدن مدت غیبتش در حالی که سنش کامل شده در حدود 29 سالگی رسالتش را به طور رسمی آغاز و به بنی اسرائیل اعلام نمود.[6] انجیل آغاز رسالت عیسی را در 30 سالگی می داند.[7]
قرآن در این باره می فرماید: وقتی عیسی فرزند مریم به بنی اسرائیل گفت من پیامبر خدا به سوی شما هستم و نشانه هایی از سوی خداوند برای نبوتم دارم...[8] عیسی فرزند مریم در دنیا و آخرت پیش خدا آبرومند،و پیامبری است مبعوث از بین بنی اسرائیل... (بر اساس این آیات رسالت عیسی از میان قوم بنی اسرائیل آغاز شد.[9]
حضرت عیسی علیه السلام با معجزاتی رسالت خویش را ثابت می کرد: از گل پرنده ای درست می کرد و در آن می دمید و به اذن خدا پرواز می نمود و بیماران صعب العلاج را شفا می داد و کورمادرزاد را بینا، و مردگان را زنده می کرد و مردم را از ذخایرشان خبر می داد.[10] چنان که قرآن می فرماید: (... و انبئکم بماتأکلون و ما تدخرون قال الذین کفروا منهم ان هذا الاسحر مبین...).[11]
مرحوم علامه طباطبایی درباره جهانی بودن رسالت عیسی در ذیل آیه: (و رسولاً الی بنی اسرائیل...) می فرمایند: آنچه از ظاهر آیه استفاده می شود آن است که عیسی علیه السلام تنها مبعوث به بنی اسرائیل بوده، چنان که از آیاتی هم که درباره موسی علیه السلام است همین استفاده می شود. با اینکه در تفسیر آیه 213 سوره بقره روشن شد که عیسی هم مانند موسی علیهم السلام از پیغمبران اولوالعزم بوده و مبعوث به تمام مردم دنیا گردیده است.[12]
علاوه بر این دلایل دیگری از قرآن و آیات سوره (یس) آورده اند که دین حضرت عیسی جهانی بوده است نه مختص به بنی اسرائیل بلکه مبعوث شدنش از بین بنی اسرائیل بوده است.
مفسرین در ذیل آیه: و مثال بزن به آنها اهالی آن سرزمینی را که وقتی دو تن از فرستادگان (عیسی) به سوی آنها رفت و نفر سومی را به آنها اضافه کردیم...[13] گفته اند که آنها فرستادگان حضرت عیسی به انطاکیه (روم) می باشند که برای دعوت به رسالت حضرت مسیح رفته بودند.[14] آنها از این آیات نتیجه می گیرند که رسالت حضرت عیسی جهانی بوده و روایات معتبری نیز بر این مدعا آورده و آن را اثبات کرده اند،[15] مرحوم علامه طباطبایی این مسئله را با استفاده از آیات قرآن اثبات نموده است،[16] از طرفی خود حضرت عیسی در سرزمین های مختلف سیر می نمود و رسالتش را اعلام می کرد و با بیانی شیوا و نشان دادن معجزاتی قوی از جمله زنده نمودن مردگان به جهانی بودن رسالتش و همگانی بودن آن تأکید می ورزید. چنان که اولوالعزم بودن آن حضرت بهترین دلیل این جایگاه است، آن حضرت حواریون خود را نیز به شهرهای مختلف برای تبلیغ مسیحیت گسیل می داشت و آنها بعد از عیسی نیز این وظیفه را به انجام می رساندند.[17]
مدت رسالت آن حضرت از سن 29 سالگی شروع و تا زمان عروجش به آسمان ادامه داشت.
(اذ قال یا عیسی انی متوفیک و رافعک الی...)[18] اگر چه روایات معتبر نبوت عیسی را از 7 سالگی ذکر کرده اند ولی او مدت طولانی از میان قوم بنی اسرائیل غایب بوده است.[19] و عروج آن حضرت دقیقاً روشن نیست که در چند سالگی بوده است.
--------------------------------------------------------------------------------
[1] . مریم / 30.
[2] . مجلسی، محمدبقار، بحارالانوار، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ سوم، 1363ش، ج14، ص256251، به نقل از صدوق، عیسی در 7 یا 8 سالگی معجزاتش را اظهار می نمود.
[3] . مریم / 12.
[4] . انجیل برنا، ترجمه سردار کابلی، چاپ شصت و دوم، ص71 و 76، فصل نهم؛ ویل دورانت، تاریخ تمدن، تهران، امیرکبیر، چاپ چهارم، 1372ش، ج3، ص656 الی 658.
[5] . شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، قم، جامعه مدرسین، چاپ سوم، 1416ق، ج1و2، ص160؛ یعقوبی، تاریخ، تهران، علمی فرهنگی، 1374ش، ج1، ص8398؛ مبلغی آبادانی، ادیان و مذاهب جهان، ج2، ص702.
[6] . عمادزاده، تاریخ انبیاء، ص729.
[7] . انجیل برنابا، تصحیح سردار کابلی، چاپ شصت و دوم، ص77، فصل دهم.
[8] . صف / 6.
[9] . آل عمران / 49.
[10] . مائده / 110؛ انجیل برنابا، همان، ص78.
[11] . آل عمران / 49.
[12] . بقره / 213؛ ر.ک: طباطبایی، سید محمد حسین، تفسیر المیزان، ج2، تفسیر آیه 213 سوره بقره.
[13] . یس / 1314؛ ر.ک: طباطبایی، سید محمد حسین، تفسیر المیزان، ج17، ص84؛ شیخ طوسی، تبیان، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ج8، ص448؛ طبرسی، مجمع البیان، تصحیح محلاتی، بیروت، احیاء التراث العربی، چاپ اول، 1412ق، ص541.
[14] . همان.
[15] . مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ سوم، 1363ش، ج14، ص240.
[16] . طباطبایی، سید محمد حسین، تفسیر المیزان، تهران، امیرکبیر، چاپ پنجم، 1370ش، ج3، ص349.
[17] . ر.ک: مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، قم، سینا، چاپ اول، 1373ش، ج2، ص694 و 768766 و 770773؛ حکمت، علی اصغر، تاریخ ادیان، چاپ پنجم، 1371ش، ص220.
[18] . آل عمران / 55.
[19] . بحارالانوار، همان، ص240، 256، 335 و 350؛ طبری، تاریخ، بیروت، ج1، ص353.