1)- خطبه 192 نهج البلاغه را ملاحظه کنید و صغر سن امام (علیه السلام) را بعید و یا غیر معقول توصیف نکنید امام (علیه السلام) در فرازی از این خطبه می‌فرماید: ”من در خردی بزرگان عرب را به خاک انداختم و سرکردگان ربیعه و مضر را هلاک ساختم شما می‌دانید مرا نزد رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) چه مرتبتی است و خویشاوندیم با او در چه نسبت است. آنگاه که کودک بودم مرا در کنار خود می نهاد، بر سینه خویش جا می داد، مرا در بستر خود می‌خوابانید چنان که تنم را به تن خویش می‌سود، بوی خوش خود را به من می‌بویاند، گاه بود که چیزی را می‌جوید سپس آن را به من می‌خورانید، از من دروغی در گفتار نشنید و خطایی در کردار ندید. هنگامی که از شیر گرفته شد خدا بزرگترین فرشته از فرشتگانش را شب و روز همنشین او فرمود تا راه های بزرگواری را پیمود و خوی های نیکوی جهان را فراهم آورد و من در پی او بودم در سفر و حضر چنانکه بچه شتر در پی مادر است، هر روز برای من از اخلاق خود نشانه‌ای بر پا می‌داشت و مرا به پیروی آن می‌گماشت و...[1]
2)- با توجه به خطبه فوق معلوم میشود که همراهی دائمی حضرت امیر (علیه السلام) با پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) جهت تربیت کاملتر و همه جانبه‌تر این فرزند بزرگ اسلام و شاگرد منحصر به فرد مکتب پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌باشد.
پی نوشت:
[1]ر.ک نهج البلاغه، خطبه 192، ترجمه دکتر سید جعفر شهیدی.
