آن حضرت که گویا در حادثه عاشورا حدود بیست و هفت سال داشت، اولین فرد از بنی هاشم است که عازم میدان شد و به شهادت نایل آمد. هنگام ورود به میدان، این اشعار را به صورت رجز می‌خواند:
أنا عَلِیّ بن حسین بنِ عَلیّ
نَحن وبیْت اللهِ اوْلی بِالنبیّ
أطْعنکُم بِالرُّمْح حتی یَنْثَنی
أضْربُکمْ بِالسیْفِ أحْمی عَنْ أبی
ضَرْب غُلامٍ هاشمیٍّ علویّ
وَاللهِ لا یَحْکم فینَا ابنُ الدَّعِیّ
حملات شکننده و شجاعانه آن حضرت، که منجر به قلع و قمع دشمنان می‌شد، مرتب تکرار می‌شد. طوری که کوفیان از ترس و وحشتی که از آن حضرت و حملات او به دلشان می‌افتاد، عقب نشینی و فرار می‌کردند )ففعل ذلک مراراً وأهل الکوفة یتّقون قتله((1)
خوارزمی می‌گوید: حضرت علی اکبر )ع( آن قدر جنگید که امان مردم کوفه را برید. روایت شده است که با وجود تشنگی صد و بیست نفر را به هلاکت رساند و آن هنگام که بر اثر شدت تشنگی از پدر آب طلب کرد و به دلیل عدم وجود آب، تشنه برگشت این گونه رجز خواند:
ألحَربُ قد بانَتْ لَها الحَقایِق
وَظَهرتْ مِن بَعدِها مَصادِق
وَاللهِ ربّ العَرْشِ لانُفارِق
جُمُوعَکُمْ أوْتُغْمَدَ الْبَوارِق
این بار نیز عده‌ای را به هلاکت رساند طوری که عده کشته شدگان به دویست نفر رسید سرانجام، با تفصیلی که در تاریخ نهضت کربلا آمده، با لب تشنه به شهادت رسید.
پی نوشتها:
(1) ارشاد 106 /2
