آیا در آیین یهود، ازدواج با بیگانه جایز است؛ حکمت آن چیست؟

یکی از ادیانی که به شدت پیروان خود را از ازدواج با بیگانگان برحذر داشته، آیین یهود است و لذا تورات، در بخش های مختلف یهودیان را از ازدواج با بیگانگان منع کرده و آن را گناهی بزرگ شمرده است. فلسفه ی این تحریم را تأثیر منفی این ازدواج در عبادت یهوه، خدای بنی اسراییل، و نیز از دست دادن اصالت یهودی معرفی کرده است.
آیین یهود از همان آغاز یک آیین ملی و نژادی شمرده می شد و لذا یهودیان هیچ گونه تبلیغی در جهت یهودی کردن دیگر مردمان نداشتند و چنانچه افرادی از غیر بنی اسراییل آیین یهود را می پذیرفتند، آنها را با بنی اسراییل برابر نمی دانستند؛ و مسئله ی دیگر، سخن گفتن به زبان عبری بود و یک فرد یهودی می بایست به زبان تورات تسلط کامل داشته باشد و به همین جهت برای حفظ اصالت زبان، آنان را از ازدواج با بیگانگان، یعنی دیگر ملل منع می نمودند.
اکنون نیز در قانون مدنی اسراییل این مطلب تصریح شده؛ چنان که در ماده ی 17 احوال شخصیه آمده است:
الدین والمذهب من شروط صحة العقد، فاذا کان من غیرالدین او من مذهب آخر، فلایجوز العقد بینهما...؛ ان الزوجین یشترط ان یکونا اسرائیلیین وان یحصل الزواج علی وفق شرع الموسوی والا لکان لغواً.[1]
در قانون مدنی اسرائیل، به جز پیروی از آیین یهود، وحدت مذهبی و کشوری را نیز شرط صحّت عقد ازدواج شمرده شده است؛ بدین معنا که فرقه هایی که به تدریج در یهودیّت به وجود آمده اند نمی توانند از مذاهب دیگر همسر انتخاب کنند؛ مثلاً فریسیان نمی توانند با صدوقیان ازدواج کنند.
اما شرط اسرائیلی بودن زن و شوهر، ظاهراً مربوط به شریعت حضرت موسی(علیه السلام)نیست، بلکه از تصمیمات ویژه ی حکومتی است که ازدواج اتباع اسراییل را با اتباع غیراسراییلی هرچند یهودی باشند ممنوع دانسته اند.
واضح است که این ممنوعیت معلول عواملی نیست که در تورات به عنوان علت حرمت ازدواج با بیگانه ذکر شده، بلکه صرفاً برای سهولت شناسایی اتباع و رسیدگی به امور آنان است.
بنابراین، ممنوعیّت ازدواج با بیگانگان، یا به سبب مصونیت اعتقادی پیروان یک دین، و یا به جهت حفظ ملّیّت و اصالت نژادی و قومی بوده است. آیین یهود که از طرفی خویش را بهترین آیین و ادیان دیگر را باطل و از طرف دیگر فرزندان اسراییل را قوم برگزیده و محبوب خدا و برتر از هر نژاد دیگر دانسته، هر دو عامل را در ممنوعیت ازدواج با بیگانگان در نظر داشته است.
پی نوشتها:
[1]. بدران ابوالعینین، العلاقات الاجتماعیه بین المسلمین و غیرالمسلمین.
منبع: اسلام و اقلیّت های مذهبی، محمد باقر طاهری، انتشارات مرکز مدیریت حوزه علمیه قم (1384).