هرچند واتیکان به لحاظ وسعت کوچک ترین و از لحاظ جمعیت کم جمعیت ترین کشور جهان است، از لحاظ ویژگی های مذهبی، کشوری منحصر به فرد است. اهمیت واتیکان به لحاظ مرکزیت سازمان جهانی مسیحیت کاتولیک است؛ زیرا این کشور دارای نوعی رهبریت معنوی نسبت به کشورهای مسیحی و از نفوذ و اعتبار خاصی برخوردار است.
همه ساله عده ی زیادی از مسیحیان کاتولیک برای زیارت کلیساهای واتیکان و به ویژه کلیسای (سن پیتر) و دیدار با پاپ به این کشور سفر می کنند.
برنامه های کلیساهای کاتولیک، برای رهبری معنوی مسیحیان کاتولیک در این مرکز طراحی و هدایت می شوند.[1]
واتیکان در یازدهم فوریه 1929 م. در پی امضای قراردادی میان واتیکان و دولت ایتالیا که به قرارداد لاتران[2] معروف است، استقلال یافت. و از آن پس به نام کشوری مذهبی به رسمیت شناخته شد. حفاظت از امنیت واتیکان به عهده ی یک گارد سوییسی است و روز ملی این کشور 22 اکتبر است.[3]
پی نوشتها:
[1]. مصطفی بروجردی، واتیکان، ص 2.
[2]. Lattran، قصری در روم که ده قرن مقر پاپ ها بوده است.
[3]. واتیکان، ص 2.
منبع: مسیحیت، سید محمد ادیب آل علی، انتشارات مرکز مدیریت حوزه علمیه قم
