ما تصوری از شفاعت داریم به این معنا که من کار بدی کرده ام و الان می خواهند من را به جهنم ببرند و امام جلوی جهنم بردن من را می گیرند . این یک تحلیل در مورد شفاعت است. شفاعت شامل حال کسی که نمره اش صفر است نمی شود. استاد به دانشجویی که نمره ی ده شده است نمره ی بیست نمی دهد ولی به دانشجویی که هجده و نیم شده ، نوزده می دهد . استاد به دانشجویی که نمره ی نُه شده است ، نمره ی ده را می دهد ولی به دانشجویی که چهار شده است نمره ی ده نمی دهد . شفاعت شامل فردی که اوضاعش خیلی خراب است نمی شود .اگر ما بخواهیم از شفاعت اهل بیت برخوردار باشیم باید استحقاق برخورداری از شفاعت را برای خودمان ایجاد کرده باشیم . فکرنکنیم همین که ده روز برای امام حسین (ع) عزاداری می کنیم مشمول شفاعت امام می شویم . شفاعت ظاهر و باطن دارد . وقتی می گویند که امام حسین (ع) از من شفاعت می کند یعنی من مشمول هدایت امام می شوم . همین که من امام را دوست دارم من همین الان مشمول شفاعت امام شده ام . وقتی من برای رضایت امام کاری را می کنم یعنی من الان مشمول شفاعت امام شده ام . اگر من در این دنیا با امام حسین (ع) بیگانه هستم یا درعمل برای امام کاری نمی کنم یا کار بدی را ترک نمی کنم ، مشمول شفاعت امام نیستم . اگر من مطابق نظر ایشان عمل کردم یعنی من در اینجا مشمول شفاعت امام حسین (ع) شده ام .
