حکومت واتیکان، حکومتی منحصر به فرد مذهبی است که ریاست عالیه ی آن با پاپ اعظم است. در این کشور احزاب سیاسی و گروه ها فعالیت ندارند و حقّ رأی منحصر به کاردینال های زیر 80 سال است. این کاردینال ها پاپ را برای تمام عمر برمی گزینند. پاپ، پس از انتخاب، حاکم مطلق واتیکان است و قوای مقنّنه و مجریه را برمی گزیند.
قوه ی مقننه ی واتیکان متشکل از مجلس اسقف های منتخب پاپ است. هم چنین پاپ ریاست اداره ی منشی گری را، که در حکم معاون رئیس قوه ی مجریه است، انتخاب می کند. کابینه شورایی است که اعضای آن را پاپ برمی گزیند.[1]
در واتیکان سه نوع دادگاه و شکل هایی از دیوان عالی کشور، دادگاه استیناف و تجدید نظر، دادگاه ویژه ی روحانیت، دیوان عدالت اداری و وزارت دادگستری دیده می شود.[2]
واتیکان در تعدادی از سازمان های بین المللی به صورت رسمی یا ناظر عضویت دارد. این کشور سازمان دهی چهارهزار خلیفه گری، در سراسر جهان، شامل چهارصد هزار کشیش، هشتصد هزار راهبه، پنج هزار اسقف و دویست کاردینال را بر عهده دارد. اداره ی منشی گری، نظارت بر حدود 160 سفارت خانه ی واتیکان را، که تقریباً در تمامی نقاط جهان وجود دارند، برعهده دارد.[3]
دیپلمات های پاپ چشم و گوش این امپراطوری هستند، اطلاعات جمع آوری می کنند، از جانب پاپ با حکومت ها مذاکره می کنند، برکار اسقف ها و مدرسان الهیات مسیحی در همه ی جهان نظارت دارند، و به خصوص مراقب دگراندیشان مسیحی هستند. اداره ی منشی گری واتیکان در انتخاب دیپلمات هایش وسواس زیادی به خرج می دهد. این اداره کادر نخبه ی لازم برای خدمت در سراسر جهان را در آکادمی مخصوصی پرورش می دهد. تنها کشیشان برگزیده، که به لحاظ ایدئولوژیک کاملا تابع خط مشی پاپ و واتیکان باشند، امکان پذیرفته شدن در این آکادمی را دارد.[4]
پی نوشتها:
[1]. مصطفی بروجردی، واتیکان، ص 153.
[2]. مجتبی عبدخدایی، واتیکان (کلیسای جهانی کاتولیک)، ص 151.
[3]. مصطفی بروجردی، واتیکان، ص 154.
[4]. همان.
منبع: مسیحیت، سید محمد ادیب آل علی، انتشارات مرکز مدیریت حوزه علمیه قم
