برخی کودکان به این دلیل تحمل باختن را ندارند که میزان خودباوری آنان پایین است. به اعتقاد بوویچ (1998 م) متخصص بازی درمانی کودکان، (کودکانی که احساس منفی و بدی درباره خود دارند، به بردن بیشتر اهمیت می دهند). اگر می خواهید آستانه تحمل او را در باختن افزایش دهید، اعتماد به نفس او را بالا ببرید (ر. ک: ص 64 - 62).
فرزند خود را هرگز با برادر، خواهر یا همسالی که بازیکن بهتری است، مقایسه نکنید. خوب است قبل از بازی، درباره برد و باخت توضیح دهید و بگویید که لازم نیست انسان همیشه برنده باشد؛ همان گونه که قهرمانان بزرگ ورزشی نیز همیشه برنده نمی شوند. او باید بیاموزد که برد و باخت نیز نوبتی است.
برخی والدین، به گونه‌ای با فرزند خود بازی می‌کنند که همیشه او برنده باشد. توصیه می‌کنم گاهی زمینه باختن فرزندتان را فراهم سازید و پس از باختن او، برد قبلی اش را یادآوری کنید.
بازی های غیر رقابتی (بازی هایی که برنده و بازنده ندارند) با خودتان، و تشویق و ترغیب او به این گونه بازی‌ها با همسالانش می تواند در کاهش این مشکل مؤثر باشد، بازی‌های حدس زدنی (گل یا پوچ)، ضربه زدن به بادکنک، انداختن توپ‌های کوچک در حلقه، و برای کودکان کوچک‌تر از فرزند شما، قایم باشک و برج سازی با مکعب‌ها، نمونه هایی از بازی‌های غیر رقابتی هستند.
یکی از علل مهم سخت بودن پذیرش باخت هنگام بازی با همسالان، برخورد نسنجیده والدین است. توجه بیش از حد آنان به مسأله برد و باخت، خوشحالی فراوان هنگام برد فرزند و اظهار ناراحتی هنگام باختن او و ذکر جمله هایی مثل (بازنده به هیچ دردی نمی خوره) و مانند آن، نمونه هایی از این گونه برخوردها است.
خوب است بی‌اهمیت بودن باختن را با روش الگویی نیز به او نشان دهید به این صورت که وقتی در بازی می بازید (و گاهی خود، زمینه باختن خویش را فراهم می آورید)، خیلی راحت بگویید: من باختم؛ اما واقعا بازی جالب و لذت‌بخشی بود.
منبع: کتاب نسیم مهر(3)، حجت الاسلام حسین دهنوی، انتشارات خادم الرضا(علیه السلام)/1388
