یک بیماری روانی است که دلایل فراوانی می تواند داشته باشد که مهم ترین آنها ازروبه رو شدن با واقعیات یا مکافات عمل یا سرزنش مردم و است ; بدین معنا که دروغگو گمان می کند با راستگویی , شخصیت خود را از دست می دهد یا با دروغ گفتن شخصیت تازه و بهتری به دست می آورد.عده ای نیز به واسطهء به دروغ گفتن مبادرت می کنند. گروهی دیگر به واسطهء چیرگی قوهء تخیل بر تعقل شان ,از گفتن دروغ می برند.
بدین ترتیب , اولین راه ترک این عادت , شناسایی علل و عوامل ابتلابه آن است پس از آن انسان باید با توجه به حرمت گناهی که انجام می دهد و شدت و حدّت عذابی که در آخرت دارد و ضرر و زیان های فراوانی که در اثر کشف دروغ عایدش می گردد, از گفتن دروغ اجتناب کند. با این حال سه مرحلهء مهم را در ترک این عادت باید سپری نمود:
1 آگاه بودن از لحظه لحظه زندگی و آن چه روی داده است , به جهت دوری از غفلت و غلبهء احساسات بر افکار;
2 اختیار نمودن سکوت , مگر در حال ضرورت , و عادت به آن ;
3 تفکر قبل از سخن گفتن و انتصاب بهترین و کوتاه ترین راه برای انتقال مفهوم و معنا مسلّماً این سه راه در ترک سایر گناهان زبان مانند ناسزا, تهمت , غیبت , تمسخر, یاوه گویی و... مؤثر و مفید خواهد بود.
منبع:سایت انوار طاها
