شرم
حَیاء، یکی از صفات پسندیده نفسانی است که در شرع مقدس بر آن تاکید شده که مقابل آن صفت رذیله بی شرمی قرار دارد؛از حیا در بابهای طهارت ، زکات ، حج و جهاد سخن گفتهاند.
شرم هم می تواند نشانه شعف شخصیت باشد و هم می تواند نشان شکوفایی عقل و بیداری ایمان و وجدان، آن هم بسته به این که از چه کاری و از چه کسی باشد. آن که از پرسیدن و فرا گرفتن شرم دارد، راه سعادت را به روی خویش می بندد. کسی که ازبدی گناه و زشتی در سخن و کردار شرم دارد، پله هایی از کمال و خودسازی را پیموده است و این شرم، مراتبی دارد:
1.از بیم تنبیه و جریمه
2.از آگاهی یافتن دیگران از عمل ناشایست انسان
3.از بدی خود گناه، به خاطر حقارت آمیز و مخرب بودنش هرچند کسی نفهمد و نبیند و مجازاتی هم در کار نباشد.
منبع:سایت انوار طاها