برای درمان یاس و ناامیدی از درگاه خداوند چکار باید کرد؟

انسان همواره باید از گذشته ‌های سوء ،نگران و نسبت به آینده خود نیز بیمناک باشد در عین حال این خوف و اندوه هرگز نباید به گونه‌ای باشد که انسان را مایوس و ناامید سازد. چه این خود گناهی کبیره و دامی ابلیسی است. خداوندمنان رحمتی بی پایان دارد و از همه بندگان گنهکار خود دعوت نموده است که به او التجا نموده و به سوی رحمت بیکرانش دست نیاز بگشایند و وعده داده است که اگر توبه نموده و دست از زشتی‌ها بشویند همه گناهان را خواهدبخشید و آنان را مشمول لطف و کرم بی منتهای خود خواهد کرد. از امام باقر(ع) روایت است: لیس من عبد مومن الاو فی قلبه نوران نور خیفه و نور رجا لو وزن هذا لم یزد علی هذا ولو وزن هذا لم یزد علی هذا ؛ هیچ بنده مومنی نیست جزآنکه در ضمیرش دو نور تابان است: (نور خوف) نسبت به کرده‌ های پیشین و فرجام پسین و (نور امید) به فضل و رحمت پروردگار. که اگر هریک با دیگری سنجیده شود هیچ یک فزونی نخواهد یافت{M، (وسائل، ج 2، ص 488). بنابراین باید با حفظ حالت التجا و تضرع دائمی در برابر خداوند امید و رجا به عنایات واسعه خدای رحمان و بنده نواز را نیز در دل بالا برید و رجا را همسان دردل جای دهید. زیرا غلبه خوف موجب یأس و غلبه رجا موجب جرئت بر گناه است ولی تساوی آن دو بهترین عامل بازدارنده از گناه و تشویق کننده به توبه و انجام عمل صالح می‌ باشد.
نکته دیگر این که اساسا یأس از رحمت خدا ناشی از نقصان معرفت و یقین است. با تقویت این دو انسان هرگزگرفتار یأس و نومیدی نخواهد شد.
حقیقت توبه و استغفار، پشیمانی از گناه گذاشته و عزم و تصمیم بر عدم ارتکاب آن در آینده است و اگر این حالت برای کسی پیش آمد، این نشانه توبه واقعی است و پذیرفته شدن توبه واقعی حتمی می ‌باشد. پس ما باید سعی کنیم توبه‌مان استغفار حقیقی باشد.
منبع:سایت انوار طاها