از این رو، مرد باید از حسّاسیت روحی شدید زن آگاه باشد و طوری رفتار نکند که این گمان برای زن به وجود آید که کسی در این عرصه با او رقابت می‌کند و جا را برای او و محبتش در دل همسر تنگ کرده است؛ بنابراین، اگر مرد به مادر، خواهر، برادر و دوستانش علاقه‌مند است، ضرورتی ندارد که پیوسته از آنها سخن بگوید و وقت و بی‌وقت در حضور همسرش به آنها اظهار علاقه و ارادت کند! چه لزومی دارد که پیوسته درباره خانواده خود سخن بگوید و از آشپزی و هنر و مهارت آنها تعریف و تمجید کند؟ اگر مرد این مسائل را رعایت نکند و مدام درباره خواهر، مادر، دوست و همکار خود داد سخن بدهد، ممکن است همسر او با حساسیت ویژه‌ای که در محبّت و توجه شوهرش نسبت به خود دارد، چنین گمان کند که شوهرش هر چند در کنار اوست، اما دلش جای دیگر است! و این برای او تلخ و گاهی غیر قابل تحمّل است و زمینه را برای بروز و رشد ضعف اخلاقی دیگری به نام (حسادت) آماده می‌سازد. این مطلب در ارتباط با مادر نیز صحیح است؛ یعنی، مرد نباید پیوسته در حضور مادر یا بستگان نزدیک خود از همسرش تعریف و تمجید کند و این گمان را برای آنها به وجود آورد که همه علاقه او معطوف به همسرش شده و او به تنهایی جای آنها را در دل مرد گرفته است. (1)
پی نوشت:
1- صمیمانه با عروس و داماد،محمود اکبری،ص88
www.morsalat.com
