دختر 5 ساله من، پس از بازی با همسالان، به سختی و با گریه از آنان جدا می‌شود. با این مشکل چگونه مواجه شوم؟
این مشکل بسیاری از خانواده‌ها است؛ چون برای اغلب کودکان، اتمام بازی و جدا شدن از همسال سخت است. او اوقات لذت‌بخشی را با همسال خود سپری کرده و می‌داند که جدایی از او، به معنای پایان لحظات لذت‌بخش است. برای تعدیل این مشکل، از راهکارهای ذیل استفاده کنید: 1. ارتباطات خود را با نزدیکان و آشنایان بیشتر کنید. یکی از علل مهم این مشکل، نگرانی فرزند شما از عدم تکرار یا دیر تکرار شدن این اوقات خوش و لذت‌بخش است. 2. در صورت عدم امکان یا سخت بودن ارتباطات فامیلی، زمینه حضور فرزند خود را در پارک‌ها و محیطهای عمومی کودکان بیشتر کنید تا با ارتباطهای مقطعی با همسالان و دوستان موقتی، این نیاز را برآورد. 3. در منزل، وقت بیشتری را به بازی با او اختصاص دهید. 4. در ایجاد ارتباط با همسالان خاص، زیاده‌روی نکنید. به طور معمول، وابستگی شدید به برخی همسالان، این مشکل را بیشتر می‌کند. 5. دست کم 15 دقیقه پیش از جدایی، به او اعلام کنید که باید بازی را تمام کند و آماده شود. خوب است هر 5 دقیقه یکبار، این یادآوری را تکرار کنید. یادتان باشد که کودکان برای انتقال از یک فعالیت به فعالیت دیگر، به زمان نیاز دارند. 6. در صورت مقاومت برای جدایی، به او بگویید که می‌تواند پس از رسیدن به منزل، لحظاتی را با دوستش تلفنی صحبت کند. 7. تعیین وعده دیدار بعد با دوستش نیز او را برای جدا شدن آماده‌تر می‌کند. برخی کودکان اصرار می‌کنند که بدون حضور شما در منزل میزبان بمانند. با فراهم بودن شرایط (سن مناسب کودک، نسبت نزدیک فامیلی با میزبان، امنیت جسمی کودک، رعایت مسائل اخلاقی، عدم وابستگی و...)، موافقت موردی شما اشکالی ندارد. در غیر این صورت، چاره‌ای ندارید که به خواسته‌اش بی‌توجهی کنید و تسلیم گریه و قشقرق او نشوید. منبع: کتاب نسیم مهر(3)، حجت الاسلام حسین دهنوی، انتشارات خادم الرضا(علیه السلام)/1388
عنوان سوال:

دختر 5 ساله من، پس از بازی با همسالان، به سختی و با گریه از آنان جدا می‌شود. با این مشکل چگونه مواجه شوم؟


پاسخ:

این مشکل بسیاری از خانواده‌ها است؛ چون برای اغلب کودکان، اتمام بازی و جدا شدن از همسال سخت است. او اوقات لذت‌بخشی را با همسال خود سپری کرده و می‌داند که جدایی از او، به معنای پایان لحظات لذت‌بخش است.
برای تعدیل این مشکل، از راهکارهای ذیل استفاده کنید:
1. ارتباطات خود را با نزدیکان و آشنایان بیشتر کنید. یکی از علل مهم این مشکل، نگرانی فرزند شما از عدم تکرار یا دیر تکرار شدن این اوقات خوش و لذت‌بخش است.
2. در صورت عدم امکان یا سخت بودن ارتباطات فامیلی، زمینه حضور فرزند خود را در پارک‌ها و محیطهای عمومی کودکان بیشتر کنید تا با ارتباطهای مقطعی با همسالان و دوستان موقتی، این نیاز را برآورد.
3. در منزل، وقت بیشتری را به بازی با او اختصاص دهید.
4. در ایجاد ارتباط با همسالان خاص، زیاده‌روی نکنید. به طور معمول، وابستگی شدید به برخی همسالان، این مشکل را بیشتر می‌کند.
5. دست کم 15 دقیقه پیش از جدایی، به او اعلام کنید که باید بازی را تمام کند و آماده شود. خوب است هر 5 دقیقه یکبار، این یادآوری را تکرار کنید. یادتان باشد که کودکان برای انتقال از یک فعالیت به فعالیت دیگر، به زمان نیاز دارند.
6. در صورت مقاومت برای جدایی، به او بگویید که می‌تواند پس از رسیدن به منزل، لحظاتی را با دوستش تلفنی صحبت کند.
7. تعیین وعده دیدار بعد با دوستش نیز او را برای جدا شدن آماده‌تر می‌کند.
برخی کودکان اصرار می‌کنند که بدون حضور شما در منزل میزبان بمانند. با فراهم بودن شرایط (سن مناسب کودک، نسبت نزدیک فامیلی با میزبان، امنیت جسمی کودک، رعایت مسائل اخلاقی، عدم وابستگی و...)، موافقت موردی شما اشکالی ندارد. در غیر این صورت، چاره‌ای ندارید که به خواسته‌اش بی‌توجهی کنید و تسلیم گریه و قشقرق او نشوید.
منبع: کتاب نسیم مهر(3)، حجت الاسلام حسین دهنوی، انتشارات خادم الرضا(علیه السلام)/1388





1396@ - موتور جستجوی پرسش و پاسخ امین