بله، این ارتباط لازم است و سبب رشد عاطفی، روحیه‌ی اجتماعی و کسب )خودانگاره( (1) )Self lmage( کودک می‌شود.
در صورت نبودن همسالان یا عدم صلاحیت آنان؛ ارتباط فامیلی با نزدیکان همتا، ایفای نقش همسالان به وسیله‌ی پدر و مادر، بازی کودک با اسباب بازی‌ها )عروسک‌ها، خرس‌های پشمالو و...( در نقش همسالان، و ذکر قصه‌هایی با محتوای روابط همسالان می‌تواند تا حدودی جای رابطه با همسالان را پر کند.
در حالت ضرورت ارتباط کودک با همسالان نامطلوب )عدم امکانات یا وابستگی فرزند به آنان(، برای این مسأله حساسیت فراوانی نشان ندهید؛ زیرا با حساسیت شما، وابستگی‌اش بیشتر خواهد شد:
الانسان حریص علی ما منع. (2)
انسان بر آن چه منع می‌شود، حریص‌تر است.
می‌توانید برای تأثیرپذیری کمتر فرزند خود، زمان ارتباط آنان را کمتر کنید یا منزل خود را محل گردهمایی کودکان قرار دهید تا بتوانید بر رفتار آنان به طور مستقیم نظارت داشته باشید و در صورت لزوم )برای مثال، سخن زشتی از همسالان( با برخوردی سنجیده دخالت کنید.
برای کاهش تأثیر منفی همسالان، باید فضایی سالم را در خانه فراهم سازید؛ به این گونه که رابطه‌ی عاطفی خود را با کودک قوی‌تر کنید؛ اعتماد به نفس او را افزایش دهید، و ارزش‌ها و ضد ارزش‌ها را برایش تبیین کنید.
مطلوب، ایجاد پشتوانه‌ی فرهنگی و تقویت روحیه‌ی دینی است تا فرزند شما در محیطهای خارج از خانه )مهد کودک، آمادگی، مدرسه و...( سالم بماند و تحت تأثیر بدآموزی‌های دیگران قرار نگیرد.
پی نوشتها:
(1)خودانگاره، برداشتی است که انسان از خود دارد و درصد بالایی از این خودانگاره را از دیگران می‌گیرد
(2)تفسیر شریف لاهیجی، ج 1، ص 292.
منبع: کتاب نسیم مهر(1)، حجت الاسلام حسین دهنوی، انتشارات خادم الرضا(علیه السلام)
