لجبازی کودکان از یکسالگی آغاز می شود و در 2 سالگی به اوج می رسد. در 6 تا 9 سالگی هم شدت دارد. لجبازی کودکان تا حدی از ضرورت های رشد و مقطعی است؛ بنابراین، چندان نگران نباشید. لجبازی کودکان، اغلب منشأ محیطی دارد و به ندرت( در صورت شدت و دوام) ممکن است مشکل عصبی باشد.
در هر صورت، برای جلوگیری از نهادینه شدن این رفتار، بهتر است برای کاستن از آن بکوشید.
علل
1. تثبیت استقلال: فرزند شما در سنی است که می خواهد استقلال خود را تثبیت کند. با استفاده از راهکارهای ایجاد استقلال( ر.ک: ص 18-21)، این نیاز او را برطرف سازید تا مجبور نشود آن را از طریق لجبازی تثبیت کند.
2. جلب توجه: در موارد بسیاری، لجبازی به جهت جلب توجه است؛ بنابراین، در مقابل این رفتار، حساسیت فراوان نشان ندهید و بکوشید در زمان غیرمتعارض( زمانی که لجبازی نمی کند) توجه بیشتری به او داشته باشید.
3. اثبات محبوب بودن نزد والدین: او به ویژه در حضور دیگران لجبازی می کند تا شما عکس العمل نشان دهید و به دیگران ثابت کند که دوستش دارید. برای پیشگیری از لجبازی او به این دلیل، از او تعریف کنید و نقاط مثبت او را در جمع بگویید.
چند توصیه
أ. برای اصلاح این رفتار، از زور و اهرم فشار استفاده نکنید؛ زیرا لجبازی او تشدید می شود.
ب. از اعطای نقش لجباز به او بپرهیزید؛ زیرا اثر تلقینی دارد و رفتار او را تشدید می کند.
ج. در مقابل لجبازی های او آرامش خود را حفظ کنید و عصبانی نشوید. در موارد بسیاری، لجبازی بیشتر کودکان، بازخورد عصبانیت والدین است.
منبع: کتاب نسیم مهر(2)، حجت الاسلام حسین دهنوی، انتشارات خادم الرضا(علیه السلام)/1388
