این که فرزند شما با همسالان درگیر نشود، مطلوب است؛ ولی اگر از درگیری های احتمالی می هراسد یا توسری خور شده، خوب نیست. علل این روحیه از این قرار است:
1. واکنش شدید والدین به درگیری کودک: احتمال این که از همان دوران خردسالی به درگیری های او با همسالان واکنش شدید نشان می داده اید، وجود دارد؛ به گونه ای که این رفتار برای او خلاف و گناهی بزرگ جلوه کرده است. از این پس به درگیری های او کمتر واکنش نشان دهید.
2. نصیحت فراوان برای ترک درگیری: نصیحت ها و تذکرهای فراوان شما برای عدم درگیری با دیگران، این ترس را در او ایجاد کرده است. اگر او را در این زمینه نصیحت می کنید، تا مدتی این کار را متوقف سازید. نصیحت، آن هم با رعایت شرایط( ر.ک: ص 27-29) برای زمانی لازم است که او آغاز کننده درگیری ها باشد.
3. مراقبت شدید: اگر تک فرزند است و از او به شدت مراقبت می کنید، از مراقبت ها بکاهید. مراقبت شدید والدین، بر ترس عمومی او می افزاید و بر این رفتار نیز اثر می گذارد.
4. ضعف اعتماد به نفس: با اعطای مسؤولیت، مهربانی و عطوفت، مشورت با او، آزادی بیشتر و استقلال در امور شخصی، اعتماد به نفس او را افزایش دهید.
چند توصیه
أ. از تمسخر و سرزنش او برای این ترس بپرهیزید.
ب. شجاعت دیگران، به ویژه کودکان سنین پایین تر را به رخ او نکشید.
ج. هنگام درگیری او با دیگران از دخالت بپرهیزید، مگر این که احتمال صدمه جدی( به کلمه جدی توجه کنید) وجود داشته باشد که در این صورت، به شکل فیزیکی و بدون کلام و به آرامی( بدون وحشت و هیجان) آن ها را از هم جدا کنید.
د. هنگام درگیری او با همسالان، پشتیبانش نباشید و اجازه دهید خود برای مشکلش راه حلی بیابد.
ه. با استفاده از تلقین به نفس، شجاعت را به او تلقین کنید.
و. از طریق هدیه کتاب های مناسب، به طور غیرمستقیم، شجاعت را در او تقویت کنید.
ز. در صورت مشاهده نمونه هایی از شهامت در او، از تشویق و تحسین غافل نشوید.
منبع: کتاب نسیم مهر(2)، حجت الاسلام حسین دهنوی، انتشارات خادم الرضا(علیه السلام)/1388
