می توانید از روش تربیت خاموش استفاده کنید. تربیت خاموش، دو شکل دارد: استفاده از سکوت و استفاده از نگاه.
وقتی فرزندتان رفتار نابهنجاری از خود بروز می دهد، با اظهار ناخشنودی در چهره، سکوت کنید. سکوت شما سبب تأمل فرزند و سازندگی او می شود.
امام علی (ع) فرمود:
رُبّ سکوتٍ ابلغُ من کلامٍ(1).
چه بسا سکوتی که از سخن، رساتر است.
گاهی سخن بر زبان جاری نمی شود؛ اما سکوت شما با فرزند حرف می زند.
پرمود بترا( Permuda Betra)، روان شناس غربی می گوید:
حرف هایی که بر زبان جاری نمی شوند، از سخنانی که بر زبان جاری می شوند، مهم ترند.(2)
شکل دیگر تربیت خاموش، استفاده از نگاه است. نگاه انسان، دنیایی حرف دارد. گاهی یک نگاه پرمعنا، سرنوشت تاریخ را دگرگون ساخته است. معلم عمر بن عبد العزیز، هنگام عبور از کوچه، با شنیدن سخنان ناشایست وی درباره امام علی(ع) نگاهی از روی ناخشنودی کرد و گذشت و همین نگاه سبب شد تا عمر پس از رسیدن به حکومت، دشنام دادن به امام علی(ع) را ممنوع کند.(3)
با نگاه می توان تقاضا، اعتراض یا تهدید خود را به فرزند منتقل کرد. استفاده از این روش برای فرزند شما که در برابر سخنانتان مقاومت شدیدی دارد، مناسب است.
پی نوشتها:
1. غررالحکم، ص 215.
2. حسین سیدی، یک شاخه گل مینا، ص 96.
3. مرتضی مطهری، داستان راستان، ج2، ص 199.
منبع: کتاب نسیم مهر(2)، حجت الاسلام حسین دهنوی، انتشارات خادم الرضا(علیه السلام)/1388
