هر کسی که بخواهد در مسیر تربیت گام بردارد، مربی است و باید ویژگی‌هایی داشته باشد. برخی از مهمترین ویژگی‌های مربی چنین است:
1. اخلاص: با توجه به این که مؤثر واقعی خدا است، مربی برای تأثیر سخن و رفتارش باید اخلاص داشته باشد و برای خدا تربیت کند. اگر مربی، تمام ابزارهای تربیت )آگاهی از روان‌شناسی کودک، آشنایی با مسائل علمی علوم تربیتی، آگاهی از زوایای روحی - روانی کودک( را در دست داشته باشد، اما خدا را در نظر نگیرد، در تربیت موفق نخواهد بود.
2. توکل: با توکل به خدای بزرگ، مسیر پر پیچ و خم تربیت، راحت‌تر پیموده می‌شود.
3. توسل: توسل به امامان معصوم علیهم‌السلام بسیار راهگشا است. ما شیعیان در اقیانوس برکت معصومان غرقیم؛ اما قدر آن را نمی‌دانیم؛ چونان ماهی که در آب است و قدر آب را نمی‌داند.
بسیاری از والدین برای رفع مشکلات مادی خود به این نورهای الاهی متوسل می‌شوند؛ اما برای داشتن فرزندانی متدین، صالح، باهوش و مؤدب، به درگاه آنان توسل نمی‌جویند.
4. درک دنیای کودک: پدر یا مادر، باید روح خود را از قالب بدن خویش درآورده، در قالب بدن کودک قرار دهند. باید دنیا را از چشم او ببینند. تا زمانی که این اتفاق نیفتد، تربیت کودک مشکل خواهد بود. اگر والدین به دوران کودکی خود بیندیشند و آن دوران را به یاد آورند، به طور قطع بسیاری از رفتارهای کودکانشان قابل تحمل خواهد شد؛ زیرا خواهند فهمید بسیاری از رفتارهایی که از دید آنان نابهنجار می‌نماید، اقتضای سن کودکان است.
رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود:
من کان عنده صبی فلیتصاب له.(1)
چون که با کودک سر و کارت فتاد / هم زبان کودکی باید گشاد.
پی نوشت:
(1)حر عاملی، وسائل الشیعه، ج 21، ص 486.
منبع: کتاب نسیم مهر(1)، حجت الاسلام حسین دهنوی، انتشارات خادم الرضا(علیه السلام)
