با توجه به اقتدار مدیران، معاونان و معلمان مدرسه، اثر آنان بر اعتماد به نفس دانش‌آموزان بسیار است. ایجاد فضایی برای اظهار نظر دانش‌آموزان در زمینه‌هایی مانند اداره کردن مدرسه، تهیه برنامه‌های آموزشی و دخالت دادن آنها در ارزیابی کارها و ارزیابی رفتار خودشان (پرورش قدرت خودارزیابی)، و دادن حق انتخاب، در افزایش اعتماد به نفس آنان بسیار مؤثر است.
توجه اولیای مدرسه به برخی اختلالات دانش‌آموزان مانند بیش فعالی همراه با اختلال در تمرکز (ADHD) یا اختلال ویژه یادگیری (LD) و کمک به حل آنها (ر. ک: ج 1، ص 48 و 167)، جلو ضعف اعتماد به نفس دانش‌آموز را می‌گیرد.
در مقابل، معلمی که دائم به دانش‌آموز می‌گوید: (تو خنگی، ساده‌لوحی، ضعیفی، تنبلی) یا او را با تمسخر، انیشتین کلاس معرفی می‌کند، به طور قطع در کاهش اعتماد به نفس او اثر می‌گذارد و باعث می‌شود در آینده نیز که وارد اجتماع می‌شود، تحت تأثیر سخنان معلم، خود را کودن، ضعیف و تنبل بداند.
نشان دادن نقاط ضعف دانش‌آموز، مقایسه دانش‌آموزان با هم، و به رخ کشیدن امتیازات برخی بر دیگران نیز عامل مهم ضعف خودباوری دانش‌آموز است.
منبع: کتاب نسیم مهر(3)، حجت الاسلام حسین دهنوی، انتشارات خادم الرضا(علیه السلام)/1388
