آیا خواندن رمان‌های عشقی اشکال دارد؟

باز هم در این جا باید بین دو معنای عشق تفکیک قائل شویم: یکی عشق واقعی، که در پاسخ سؤال 2 - 1 از همین فصل توضیح دادیم و این نوع عشق، موجب خروج انسان از خودخواهی می‌شود، و دیگری معنای عوامانه و منحرف شده‌ی عشق که همان طغیان شهوت است. همان نظری که قبلا درباره‌ی لزوم میدان دادن به اولی و پرهیز از دومی مطرح کردیم در این جا نیز مطرح است. همه‌یاشکالاتی که درباره‌ی نگاه کردن به فیلم‌های سکسی )در سؤال 3 - 3( گفتیم، مبنی بر این که تخیل انسان را در وادی نامطلوبی می‌اندازد و این تخیل گاه از مشاهده مضرتر است، در این جا هم صدق می‌کنند. اما اگر کسی مقصودش این باشد که داستان عشق‌های واقعی و حقیقی را که در ادبیات غنی فارسی فراوان یافت می‌شوند )نظیر داستان لیلی و مجنون یا خسرو و شیرین( بخواند، قطعا اشکال فوق متوجه او نیست.
واقعا آیا حیف نیست، کسی که کالای اصلی و واقعی را دارد، به کالای تقلبی دل‌خوش کند؟ این حکایت‌ها، یعنی حکایت‌های عشق واقعی را رها کردن و به جای آن‌ها رمان‌های مبتذل شهوانی را به نام عشق خواندن، و جام جم خویش را دور انداختن و کالای تقلبی گمشدگان لب دریا را خریدن، واقعا چه توجیهی می‌تواند داشته باشد، جز مرعوبیت و از خود باختگی در برابر فرهنگ دیگران؟
سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد
آنچه خود داشت ز بیگانه تمنا می‌کرد
گوهری کز صدف کون و مکان خارج بود
طلب از گم‌شدگان لب دریا می‌کرد