کسی در این جهت شک ندارد که مدیریت فعلی جامعه اسلامی، آرمانی و کاملا مطلوب نیست، اما این سخن به معنای غلط بودن صددرصد آن و لزوم جانشینی آن با شیوه‌ای دیگر از مدیریت نیست، زیرا ما مسلمان و پیرو ائمه اطهار سلام الله علیهم اجمعین هستیم و زندگی و حکومت ایشان الگوی زندگی و حکومت ماست. با مرور کوتاهی به تاریخ حکومت علی علیه السلام این حقیقت روشن می‌شود که حکومت آن حضرت هم با اینکه سرمشق حکومت اسلامی بود تا چه اندازه با مشکلات و نابسامانی ها مواجه بود. خیانتِ کارگزاران حکومتی، جنگ منافقان، خیانت عوامل حکومت و صدها مورد از این قبیل، نشان می‌دهد که تخلف از قوانین اسلامی، در درون حکومت علی علیه السلام تا چه اندازه زیاد بوده است. حال از حکومتی که امامت آن بر عهده معصوم نیست و مجریان آن در سطوح پایین، آشنایی کافی با قوانین اسلامی ندارند و علاوه بر این، مردم آن صدها سال تحت تسلط استکبار زندگی می‌کرده اند، چه توقعی دارید؟ در عین حال، وقتی که جهات مثبت آن را با جهات منفی آن مقایسه می‌کنیم، هم از دیدگاه اسلامی و هم با بینش اقتصادی، به ارزش و اهمیت آن پی می‌بریم.
حال، سؤال این است که چگونه می‌شود یک جمعیت چندین میلیونی را با این شرایط خاص اجتماعی به گونه‌ای اداره کرد که هیچ کارگزار و کارمندی، دست به اعمال خلاف قانون و اسلام نزند؟ تنها راه قضیه، زنده کردن و تقویت ارزشهای اسلامی است و الاّ نظام کنترل، به معنای فعلی، کار چندانی از پیش نخواهد برد.
منبع:پیش نیازهای مدیریت اسلامی ، آیت الله محمدتقی مصباح ، قم : موسسه آموزشی امام خمینی 1367
