این اشکال، ناشی از اشتباه و خلط ولایت تکوینی و معنوی با ولایت حکومتی است. ولایت فقیه، نه از سنخ ولایت بر تشریع و قانونگذاری؛ بلکه ولایت حکومتیِ در دایره تشریع و قانون الهی است. اگر گفته میشود فقیه جامع الشرایط، همه اختیارات پیامبر و ائمّه (علیهم‌السلام) را داراست، مقصود، اختیارات مربوط به اداره جامعه و حکومت است و هیچ کس چنین ادعایی ندارد که مقام معنوی فقیه، همانند مقام معنوی آن بزرگان الهی که مظاهر اسماء حسنای الهی‌ند می‌باشد و آنچه آنان دارند او نیز دارد. آنچه بر غیر خداوند پوشیده است، ملکه عصمت است که در پیامبر و امام معتبر است و چنین ملکه‌ای، هرگز در والی و سرپرست جامعه اسلامی که نائب از طرف آن ذوات نوری است معتبر نیست. ولایت حکومتی، مشروط به بعضی (ملکات علمی) مانند فقاهت و اجتهاد، و برخی (ملکات عملی) مانند عدالت و تدبیر و شجاعت است و هر یک از این ملکات، آثاری دارند که کارشناسان و خبرگان هر رشته، به وسیله آن آثار، به تحقق ملکات یاد شده پی می‌برند؛ چنانکه از دیر زمان، علمای بزرگ، عهده‌دار شناسایی ملکات علمی و عملی مراجع تقلید بوده‌اند.
مأخذ: ( آیةالله جوادئی آملی ، ولایت فقیه ، ص 459)
