شاخه
هر یک از انشعابهاى ساقه گیاه را شاخه میگویند.از آن به مناسبت در بابهاى طهارت، حج، صلح، وقف، اطعمه و اشربه، احیاء موات و حدود سخن گفتهاند.
امام علی علیهالسلام :
الشَّکُّ علی أربَعِ شُعَبٍ : علی الَّتمارِی ، والهَولِ ، والتَّرَدُّدِ ، والاستِسلامِ ، فَمَن جَعَلَ المِراءَ دَیدَنا لَم یُصبِحْ لَیلُهُ ، ومَن هالَهُ ما بَینَ یَدَیهَ نَکَصَ علی عَقِبَیهِ ، ومَن تَرَدَّدَ فی الرَّیبِ وَطِئَتهُ سَنابِکُ الشَّیاطینِ ، ومَنِ استَسلَمَ لِهَلَکَةِ الدُّنیا والآخِرَةِ هَلَکَ فیهِما .
شکّ چهار شاخه دارد : جدال کردن ، ترس ، سرگردانی و تن دادن . کسی که ستیزه کردن را عادت خویش گرداند ، شب او صبح نشود و کسی که از حوادث آینده وحشت داشته باشد ، به گذشته برگردد و کسی که در (عالم) تردید و تشویش سرگردان ماند ، پایمال سُمهای شیاطین شود و کسی که به هلاکت دنیا و آخرت تن دهد ، در هر دو سرای هلاک گردد .
نهج البلاغة : الحکمة 31 منتخب میزان الحکمة : 304