روح هر عبادتی ارتباط و قرب به خدا است و این امر با نماز، روزه، دعا، نیایش و راز و نیاز در درگاه خداوند کریم میسر خواهد شد. ارتباط با خدا مشروط به زمان و مکان خاصی نیست، هر چند بعضی از زمان ها مانند نیمه شب بهترین زمان ارتباط با خدا است، و یا عده ای با دعای بعد از نماز و یا در حال روزه داری بهتر ارتباط برقرار می کنند و یا عده ای دیگر تلاوت قرآن را بهترین راه ارتباط با خدا می دانند.
آنچه در ارتباط با خدا مهم است، این است که دعا از صمیم قلب بوده و همراه با اخلاص کامل و احساس نیاز شخص بدرگاه خدای مهربان باشد. اگر دعا تنها و تنها متوجه به خدا باشد و در آن شرک و ریایی وجود نداشته باشد، بدون شک، خداوند متعال دیر یا زود آن را اجابت خواهد کرد[1].
خداوند متعال فرموده: من دعای دعا کننده را به هنگامی که مرا می‌خواند اجابت می‌کنم.[2] بنا بر این باید بندگان من، دعوت مرا بپذیرند (فَلْیَسْتَجِیبُوا لِی). و به من ایمان آورند (وَ لْیُؤْمِنُوا بِی). باشد که راه خود را پیدا کنند و به مقصد برسند (لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ).
این آیه و آیات دیگر نشانگر آن است که هر کس در هر زمان و هر مکان می تواند با یگانه معبود خود ارتباط برقرار نماید. ارتباط قلبی، صمیمی و عاشقانه. آری آنگاه که قلبی می شکند، اشکی می ریزد و دل به شوق وصال معشوق ره می پوید، می توان اذعان نمود که این لحظه، شیرین ترین لحظه ی عبادت است و دل شکسته بنده قیمت پیدا کرده و خریداری همچون خدا دارد. نتیجه آنکه هر زمان و هر مکان می توان با معبود خود ارتباط برقرار نمود و از او طلب کرد هر آنچه را که دل طلبد.
پی نوشتها:
[1] . تفسیر هدایت، ج1، ص: 318
[2] . بقره، 186. ،أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ.
منبع: http://farsi.islamquest.net
