نه تهاجم فرهنگی یک امر بسیط است و نه مقابله ی با آن. مهاجمان فرهنگی با تکیه بر زمینه های موجود اقدام می کنند، و برای مقابله با آن نیز، باید به اصلاح زمینه ها پرداخت؛ و اصلاح زمینه ها کاری است اساسی و دراز مدت و در هم تنیده.[1] ما هیچ گاه نمی توانیم از هجوم دشمن ممانعت به عمل آوریم؛ دشمنی دشمن به همین هجوم هاست؛ لکن می توانیم تدابیری بیندیشیم و اقداماتی انجام دهیم که تأثیر این هجوم کم تر شود؛ البته این تدابیر و اقدامات به دست یک نفر و دو نفر انجام نمی شود؛ بلکه باید تمام جامعه با همه ی امکانات و سوگیری ها، به دنبال این هدف باشند. باید دولت به معنای عام، رادیو تلویزیون، سینما، مطبوعات، دبیرستان ها و دانشگاه ها، و همه ی مراکز آموزشی، ادارات و نهادهای دولتی، به این مطلب توجه داشته باشند؛ و به طور خلاصه، برنامه و استراتژی فرهنگی داشته باشیم.
حضرت امام(رحمهم الله) می فرمایند:
دشمن حدود سیصد- چهارصد سال کار کرده است تا فرهنگ اسلامی را از بین ببرد، فرهنگ مادی را جای گزین کند؛ شما هم باید برنامه ریزی دراز مدت کنید؛ از اکنون برای دویست سیصد سال آینده برنامه ریزی کنید[2]؛
اولین قدم اساسی برای مقابله با تهاجم فرهنگی این است که فرهنگ دینی به زبان امروزی و متناسب با نیازهای امروزی، هم برای افراد جامعه درونی شود و هم در قالب مقررات و قوانین و هنجارهای اجتماعی، جزء ارزش های مسلط جامعه بشود؛ یعنی ظرف فرد و جامعه را خالی نگذاریم و این خود بسیار مشکل است و قدم دوم این است که اگر گروهی اجتماعی یا فرهنگی، به مبارزه با مظروفِ ارائه شده برخاست، با آن به درستی مقابله کنیم؛ اما مادامی که قدم اول را برنداشته ایم، قدم دوم مصداِ پیدا نمی کند و نوبت به آن نمی رسد.
پی نوشتها:
[1]. برای مطالعه بیش تر ر.ک: محمد کاویانی، ارزش داوری مفاهیم روان شناسی اجتماعی از دیدگاه قرآن،(فصل تبلیغات و جنگ روانی)، ص 116.
[2]. ر. ک: امام خمینی، صحیفه نور،ج 2، ص 161 163؛ ج 5، ص 125 131 و ج 5، ص 155 157.
منبع: جوانان و تهاجم فرهنگی، محمد کاویانی، مرکز مطالعات و پژوهش های فرهنگی حوزه علمیه (1382).
