هر جریان فرهنگی، به ابزارها و روش‌هایی نیاز دارد تا بتواند در طرف مقابل رسوخ و نفوذ کند. امپریالیسم غرب به ویژه آمریکا در تهاجم به بنیان‌های فرهنگی کشور ما از روش‌ها و ابزارهای مختلفی استفاده کرده است از جمله:
1. ابزارها و روش‌های فرهنگی
این گزینه شامل استفاده از هنر سینما و تئاتر، انواع فیلم‌ها و سریال‌های تلویزیونی، اشعار و مقالات و رمان‌های مختلف جهت ترویج پوچ‌گرایی و بی هویت کردن مردم یک کشور و ایجاد تردید در مبانی تئوریک نظام سیاسی جمهوری اسلامی ایران، نفوذ در مدارس و دانشگاه‌ها و ترویج مکاتبی چون انسان‌مداری (اومانیسم)، سکولاریسم و تکثرّگرایی (پلورالیزم) دینی برای تضعیف مبانی معرفتی حکومت دینی و
2. ابزارها و روش‌های اقتصادی
صندوق بین المللی پول و بانک جهانی در تلاشی هدفمند، برای دادن وام به دولت‌ها شرایطی را می‌گذارند که در تحمیل فرهنگ سرمایه‌داری غرب مؤثر است. به عنوان مثال برای دادن وام به ایران، شرایطی مبتنی بر تسریع خصوصی سازی، تعدیل اقتصادی و هماهنگی با بازار آزاد جهان قرار داده شد که به ایجاد مناطق آزاد تجاری و دیگر تحولات انجامید. این مناطق زمینة بسیار مناسبی برای ترویج فرهنگ غربی، تغییر الگوی مصرف، تجمّل گرایی و مدهای غربی فراهم کرده است. از طرف دیگر، برای صدور تکنولوژی‌های غرب، شرط همکاری و انتقال تکنولوژی را به گونه‌ای ترسیم می‌کنند که فرهنگ بیگانه را نیز وارد آن کشور سازد.
3. ابزارها و روش‌های اجتماعی
شامل گستردن فساد جنسی در جامعه با فیلم‌های ویدیویی و برنامه‌های تلویزیونی و ماهواره‌ای، مجلات و تصاویر مبتذل، کاتالوگ کالاهای لوکس و تبلیغاتی و. همه اینها در ترویج فسادهای اجتماعی، بی‌هویت کردن نسل جوان، گسترش فساد و خشونت، نا امنی، بی‌کاری و مشکلاتی از این دست نقش دارند. آنها می‌خواهند افراد جامعه، به خصوص نسل جوان را از اهداف معنوی و فرهنگ انقلاب اسلامی منحرف کنند. ایجاد روحیه مدگرایی و اخلاق خاص ترویج کنندگان این مدها، در قالب گروه‌هایی مانند رپ و هوی متال دیده میشود که ترویج کننده رفتارهای ضد اخلاقی است همجنس بازی و برقراری روابط آزاد جنسی از رهاوردهای این پدیده است از طرف دیگر، صنعت گردشگری بدون کنترل و نظارت‌های لازم و گسترش مصرف مواد مخدر و مشروبات الکلی نیز از دیگر ابزارهای اجتماعی تهاجم فرهنگی به شمار می‌آیند.
4. تهاجم فرهنگی در محیط دانشگاهی
مانند ایجاد دگرگونی در نظام فکری و اعتقادی، از طریق استفاده‌های نادرست فلسفی و نظری از رهاوردهای علمی و القای ناکارآمدی حکومت دینی، القای نگرش‌های معرفت شناختی، جامعه شناختی، روان‌شناختی و تفکرات سیاسی و اجتماعی غربی و تبلیغ خالی بودن دین از چنین محتویاتی، کم‌رنگ‌سازی ارزش‌های اصیل و پایدار دینی و تبلیغ نسبیتّ و تاریخ مندی اصول ارزش‌ها و تبعیت آن از ذوق و سلیقه‌های قومی و نژادی تلاش برای نفوذ در جریانات اثرگذار و کشاندن آنها به سوی حرکت‌های معارضه آمیز و سیاسی کاری، به جای تلاش‌های انقلابی و اسلامی.(1)
پی‌نوشت
(1) ر. ک: علی ذوعلم، جرعه جاری( سی مقاله پژوهشی پیرامون انقلاب اسلامی )، علیرضا کریمیان، ماهیت انقلاب اسلامی و تهاجم فرهنگی، ص 469
