دعایی که امام حسین علیه السلام قبل از شهادتشان خواندند چه بود؟

در کتاب های دعا آمده است که این دعا آخرین دعایی بود که اباعبد الله الحسین علیه السلام در لحظات آخر عمرشان در روز عاشورا خواندند. البته این دعا را در روز ولادت آن حضرت نیز می توان خواند و در کتاب های دعا بدین امر نیز اشاره شده است:
(اللهم متعالی المکان ؛ عظیم الجبروت ؛ شدید المحال ؛ غنی عن الخلائق ؛ عریض الکبریاء ؛ قادر علی ما تشاء ؛ قریب الرحمة ؛ صادق الوعد ؛ سابغ النعمة ؛ حسن البلاء ؛ قریب اذا دعیت ؛ محیط بما خلقت ؛ قابل التوبة لمن تاب الیک ؛ قادر علی ما اردت ؛ تدرک ما طلبت ؛ شکور اذا شکرت ؛ ذکور اذا ذکرت .
ادعوک محتاجا و ارغب الیک فقیرا و افزع الیک خائفا و ابکی مکروبا و استعین بک ضعیفا و اتوکل علیک کافیا .
اللهم احکم بیننا و بین قومنا ؛ فانهم غرونا و خذلونا و غدورا بنا و نحن عترة نبیک و ولد حبیبک محمد صلی الله علیه وآله وسلم الذی اصطفیته بالرسالة و ائتمنته علی الوحی ؛ فاجعل لنا من امرنا فرجا و مخرجا یا ارحم الراحمین).[1]

ترجمه:
ای خدای بلند مرتبه و دارای قدرت و سلطنتی عظیم و تدبیر و عقابی شدید، بی نیاز از خلائق و دارای کبریائی پهناور و گسترده و بر هر چه خواهی قدرت داری، رحمت تو قریب و به وعده ی خود عمل خواهی کرد، نعمت تو تمام و بلای تو نیکو، چون خوانده شوی نزدیکی و بر مخلوقات احاطه داشته و توبه ی تائب را می پذیری، بر هر چه اراده کنی نیرومند و بر آنچه خواهی کنی توانا، چون تو را سپاس گویند ، جزا دهی و چون تو را یاد کنند یادشان کنی.
تو را می خوانم در حالی که محتاجم و رغبت بسوی تو دارم در حالی که فقیرم، در هراس و ترس به تو پناه می برم و در سختی ها گریه می کنم، و از تو کمک می گیرم در حال ضعف، و بر تو توکل می کنم و مرا کافی است.
خدایا! بین ما و قوم ما تو حکم فرما، اینان ما را فریفته و ما را تنها گذاشتند و با ما غدر نمودند و ما عترت پیامبر توایم و فرزند حبیب تو محمد که او را به رسالت برگزیدی و او را امین وحی خود قرار دادی، پس برای ما قرار ده از امر ما فرج و گشایشی ای مهربانترین مهربانان.

پی نوشت:
[1] . رک: المشهدی، محمد ؛ المزار، قم ، موسسه نشر اسلامی ، چاپ اول ، 1419 ه.ق، ص 400 . و رک: شیخ طوسی ؛ مصباح المتهجد، بیروت، موسسه فقه الشیعه، چاپ اول ، 1411 ه.ق، ص828 . ورک: سید ابن طاووس ؛ اقبال الاعمال، بی جا ، مکتب الاعلام الاسلامی، چاپ اول، 1416 ه.ق ، ج 3، ص 304.
منبع: اندیشه قم