چگونه ممکن است خلفای اهل سنت را لعن کرد و با آنان ادعای برادری داشت؟

اصل لعن کردن از آموزه های اسلام است که مکرر در قرآن آمده است: (أُولَٰئِکَ جَزَاؤُهُمْ أَنَّ عَلَیْهِمْ لَعْنَةَ اللَّهِ وَالْمَلَائِکَةِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِینَ)[سورة آل عمران 87] آنان جزایشان این است که لعنت خدا و فرشتگان و مردم همگی بر آنهاست. و مومن باید نسبت به ستم کاران، چنین موضعی داشته باشد تا فاصله او با ستم نیز حفظ شود.
 
نیکی کردن و عدالت با کسانی که با ما ستیزه ندارند، نیز از آموزه های قرآن است. وقتی قرآن درباره غیر مسلمانان چنین می گویند، قطعا این نوع رفتار، در حق مسلمانان سزاوارتر است که می فرماید: (لَا یَنْهَاکُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذِینَ لَمْ یُقَاتِلُوکُمْ فِی الدِّینِ وَلَمْ یُخْرِجُوکُمْ مِنْ دِیَارِکُمْ أَنْ تَبَرُّوهُمْ وَتُقْسِطُوا إِلَیْهِمْ ۚ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُقْسِطِینَ)[سورة الممتحنة 8] الله شما را از نیکی‌کردن و رعایت عدالت نسبت به کسانی که در (امر) دین با شما نجنگیده اند و شما را از دیارتان بیرون نکرده اند، نهی نمی‌کند، بی‌گمان الله عدالت پیشگان را دوست دارد.

کما اینکه تمسک به اشتراکات نیز از دستورهای قرآن است که می فرماید:

تَعَالَوْا إِلَیٰ کَلِمَةٍ سَوَاءٍ بَیْنَنَا وَبَیْنَکُمْ أَلَّا نَعْبُدَ إِلَّا اللَّهَ وَلَا نُشْرِکَ بِهِ شَیْئًا وَلَا یَتَّخِذَ بَعْضُنَا بَعْضًا أَرْبَابًا مِنْ دُونِ اللَّهِ ۚ (64 آل عمران) بیایید به سوی سخنی که میان ما و شما یکسان است، که جز خدا را نپرستیم، و چیزی را شریک او نسازیم، بعضی از ما بعضی دیگر را به جای خدا به خدایی نگیرد).
 
بنابراین هر دو مطلب از آموزه های قرآنی است و انجام آن دو نیز با هم تعارضی ندارد، چرا که دارای موضوعات متفاوتی هستند. ما کسانی را لعن می کنیم که با حضرت زهرا ( س) و حضرت علی ( ع) دشمنی داشته اند و با کسانی دوستی و برادری می کنیم که نه تنها با حضرات دشمنی ندارند، بلکه به آنها علاقه و محبت هم دارند.
 
البته بر سر مصداق کسانی که با حضرت زهرا ( س) و حضرت علی (ع) دشمنی داشته اند، با اهل سنت اختلاف نظر داریم و وحدت با آنها موجب نمی شود که دست از ادله خود برداریم و آنها را نبینیم، چون وحدت به معنای کنار گذاشتن عقاید خودمان نیست. هر چند می توانیم به خاطر وحدت، ملاحظاتی داشته باشیم و آنچه اهل سنت را آزرده می کند، به زبان نیاوریم. به هر حال همزیستی مسالمت آمیز ، مستلزم همسانی تفکر و اندیشه نیست و می توان با اختلافات فکری، زندگی مسالمت آمیز داشت کما اینکه قرآن نیز این مطلب را بیان کرده و در ابتدای مطلب به آیه آن اشاره شد.