جواب این سوال با مطالعه حدیث ذیل روشن می شود:
امام صادق (ع) نقل می فرمایند: ابراهیم (ع) پس از انجام مناسک حجّ بسوی شام بازگشت و در آنجا وفات یافت و چگونگی وفات او این بود که عزرائیل برای قبض روحش به نزد او آمد، ولی ابراهیم از قبض روح کراهت داشت، پس عزرائیل به نزد پروردگار جلیل بازگشت و این مطلب را به عرض رسانید، پروردگار فرمود: ابراهیم را به حال خود بگذار او دوست می دارد که مرا بیشتر عبادت کند،
این ماجرا گذشت تا اینکه ابراهیم پیر مردی سالخورده را ملاقات کرد که دیگر کنترلی بر اعضای خود نداشت، در این وقت مرگ را بر زندگی ترجیح داد و وقتی که به خانه رسید مردی بسیار خوش رو و خوشبو را ملاقات کرد و گفت: تو کیستی؟ آن مرد گفت: من ملک الموت هستم، ابراهیم گفت: سبحان اللَّه کیست که از دیدار و زیارت تو با این حسن و جمال روی گردان باشد؟
ملک الموت گفت: ای خلیلِ خدای رحمان، خداوند تعالی وقتی برای بنده ای خوبی می خواهد مرا با این صورت به سوی او گسیل می دارد و وقتی بر بنده ای بدی می خواهد مرا با صورتی وحشتناک بسوی او می فرستد. در این هنگام ابراهیم با کمال رضایت آماده قبض روح شد و عزرائیل روح وی را در شهر شام قبض نمود).[1]
[1]. النور المبین فی قصص الأنبیاء و المرسلین، ص119.
