با سلام. گفته می شود: سن انسانها در بهشت محاسبه نمی شود و بهشتیان در هر سنی از دنیا بروند جوان می مانند. اما در جایی دیگر نقل است: وقتی پیامبر به معراج رفتند پیرمردی را دیدند زیر سایه درخت که فرزندان مومنین گرداگرد او بودند واین پیرمرد کسی نبود جز حضرت ابراهیم. این تناقض چه توجیهی دارد؟
سلام علیکم، تغییر شکل و شمایل انسان ها با تغییر سن و سال از موضوعات مربوط به این دنیا است، اما جهان آخرت به ویژه بهشت این گونه قابل تصویر نیست که انسان ها شکل و قیافه های مختلف مثلاً گروهی کودک، عده ای میان سال، برخی پیر و... باشند. حتی اگر معتقد باشیم که جهان آخرت نیز مادی است، اما در هر حال سن و سال با آن تصوری که اکنون از آن داریم برای بهشتیان وجود ندارد. آنچه از روایات برمی آید، این است که مؤمنانی که وارد بهشت می شوند به صورت انسان های جوان و زیبا هستند: "یدخلون الجنة شبابا منورین و قال إن أهل الجنة جرد مرد مکحلون"[1]؛ بهشتیان مانند جوانانی زیبا و نورانی وارد بهشت می شوند. به عبارت دیگر، آنان دائما در بهترین شکل و حالت هستند که گذر زمان در این شادابی تأثیری نخواهد داشت.
در قرآن کریم آن جا که از همسران پاک بهشتی سخن به میان آمده، می گوید: نزد بهشتیان همسرانی است که فقط چشم به شوهرانشان دوخته اند، همگی جوان و با شوهران خود هم سن و سال اند: "وَ عِنْدَهُمْ قاصِراتُ الطَّرْفِ أَتْرابٌ"[2].
"اتراب" به معنای "م سن و سال"، یکی از توصیفات برای زنان بهشتی نسبت به همسرانشان است؛ چرا که توافق سنی جاذبه را میان دو همسر افزون می کند، و یا توصیفی است برای خود آن زنان که همه آنها هم سن و سال و جوانند. به بیان دیگر؛ هیچ یک در معرض اختلاف جوانی، پیری و فرسودگی قرار نخواهند گرفت، نه کودک اند و نه پیر و فرسوده.
نکته پایانی این که شهود معراجی رسول الله نسبت به ابراهیم مربوط به مرتبه عالم برزخ بوده که در حکم تتمه و تکمیل عالم دنیاست و بیانگر این است که حضرت ابراهیم سلام الله علیه در برزخ اطفال مومنین را تربیت می کنند. لذا با روایات مربوط با بهشت هیچ تعارضی ندارند.
/7544/
پی نوشت:
[1] ابن شهر آشوب، مناقب آل ابیطالب، ج 1، ص 148، مؤسسه انتشارات علامه، قم، 1379ق.
[2] سوره ص ، 52.
