آیا اهل سنت بهشت می‌روند؟

در جواب به این سوال باید بین دو مساله تفکیک کرد:

1-راه صحیح و حق کدام است؟ 2- آیا کسی که راه حق را نرفته، به بهشت می رود؟

آنچه که ما به طور قاطع و حتمی می توانیم درباره آن نظر بدهیم، مساله اول است. قطعا بین دو ادعای متضاد، فقط یکی از آن ها صحیح است و ادعای دیگر باطل است. ولی مساله دوم، امری است که نمی توانیم راجع به آن اظهار نظر قطعی بکنیم. به دلیل اینکه ممکن است خدا به دلایلی، منحرفین از حق را مشمول رحمت خود بگرداند و آنها از جهنم مصون شوند. هر چند هرگز درجاتشان به پیروان راه حق و حقیقت نرسد.

و حقانیت شیعه نیز مساله بسیار روشن و واضحی است. که گرد و غبار ناشی از تعصب و عادت ها، آن را در پرده قرار می دهد و اگر کسی  بتواند از تاثیر محیط و عادت ها و تعصبتات بی جا بیرون بیاید، مساله را به وضوح می بیند.

امامت و ولایت دوازده امام معصوم(ع) منصب الهی است و در تأمین سعادت انسان، همتای قرآن کریم است. قرآن می فرماید:

یا أَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَیْکَ مِنْ رَبِّکَ وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ؛ رسول خدا! آن چه از طرف پروردگارت بر تو نازل شده ابلاغ کن، و اگر این مأموریت را انجام ندهی، رسالت خود را انجام نداده ای.[1]
این آیه شریفه که در شأن علی(ع) و در مورد امامت وی نازل شده است،[2] و به روشنی بیان می کند آن چه که رسول خدا(ص) مأمور به ابلاغ آن (امامت) بود، به مرتبه ای از اهمیت است که خدا می فرماید: "اگر ابلاغ نکنی، تبلیغ رسالت نکرده ای" از این جا معلوم می شود که امامت همانند رسالت نقش تعیین کننده در سعادت  انسان دارد.

پیامبر (ص) درروایتی اهل بیت خود را به کشتی نوح تشبیه کرده است که هر که بر آن سوار شد از امواج طوفان رَسْت و هر که از آن تخلف جست غرق امواج گشت.[3]

در حدیث دیگر از آن حضرت می خوانیم "هر کس بمیرد در حالی که امامش را نشناسد به مرگ جاهلی از دنیا رفته است".[4]

امام صادق(ع) فرمود: "هر کس ما را بشناسد مؤمن است و هر کس منکر ما باشد کافر است".[5]

دخالت شناخت امام و اعتقاد به او در سعادت انسان از دو جهت است: یکی این که شناخت خدا و شئون او بدون معرفت امام کامل نمی گردد، دیگر این که بدون معرفت امام به دست آوردن برنامه کامل و صحیح ممکن نیست.

درباره سوال دوم (یعنی بهشتی یا جهنمی بودن منحرفین از اهل بیت ع ) نیز می توان گفت که: کسی که به خاطر عناد و لجاجت از پذیرش مسئله امامتِ کسانی که از طرف رسول خدا(ص) معیّن شده اند سرباز زند و تسلیم این حقیقت نشود مشمول غضب خداست، ولی کسی که عدم اعتقادش به امامت از روی لجاجت نباشد بلکه به خاطر این باشد که مسئله برایش روشن نشده باشد که اگر روشن می شد ایمان می‌آورد و طبق دستور آنان عمل می کرد، کارش با خدا است؛ یعنی ممکن است مشمول رحمت واسعه حق قرار گیرد.[6] و روشن است  که غالب اهل سنت دشمن حضرت علی محسوب نمی شوند و این که امامت به معنائی که در نزد شیعیان وجود دارد را قبول ندارند از روی لجاجت و عناد نیست بلکه به همان معنائی که گفته شد از روی نا آگاهی است.


[1]. مائده (5) آیه 67.
[2]. واحدی، اسباب النزول، ص 135.
[3]. حاکم، مستدرک، ج 2، ص 151.
[4].بحارالانوار، ج 23، ص 89، حدیث 35.
[5]. اصول کافی، ج 1، ص 187، حدیث.
[6]. مرتضی مطهری، عدل الهی، ص 426.