در اسلام قوانین برای همه انسان ها یکسان است. و حتی پیامبر خدا (ص) نیز از اجرای دستورات شرعی معاف نیست. و همه باید بر طبق ضوابط الهی عمل کنند. و شان و جایگاه انسان ها نیز بر طبق پایبندی آنها به دستورات دینی تعیین می شود. همچنان که بالاترین مقام (رسالت و امامت) ، برای کسی قرار گرفته که بندگی او در حد بالایی قرار داشته است.
(سُبْحانَ الَّذی أَسْری بِعَبْدِهِ لَیْلاً مِنَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ إِلَی الْمَسْجِدِ الْأَقْصَی؛[اسراء/1] پاک و منزّه است خدایی که بنده‌اش را در یک شب، از مسجد الحرام به مسجد الاقصی برد.)
پس قانون دینی معیار اساسی است. و در جامعه نیز،مسئولان اداره جامعه، مجریان همان قانونی هستند که در دین تعیین شده است. دستورات آنها لازم و اطاعت از آنها واجب است، چون دستور آن ها، همان دستور الهی است. دستوراتی که به صورت کلی با بیان ضابطه ها در دین آمده و حاکم جامعه اسلامی، با توجه به جزئیات پیش آمده، حکم خاص برای مصداق خارجی را بیان می کند.
این حاکم یا معصوم است و یا نماینده معصوم. اما در هر دو حال باید دستوراتی را صادر کنند که مورد رضایت خداوند باشد و برای آن ضابطه هایی موجود باشد.در زمان غیبت معصوم که به دستور ایشان باید یک اسلام شناس را به عنوان حاکم جامعه تعیین کنیم ، به این دلیل است که اسلام شناس و فقیه، جامعه را با توجه به قوانین الهی مطرح شده در فقه اداره می کند.
پس ولی فقیه به عنوان شخصیت حقیقی اش مطرح نیست. بلکه جایگاه حقوقی او به عنوان یک فقیه عادل مطرح است. از این رو می‌توان بیان داشت که ولایت فقیه، همان ولایت فقه است.
