همه انبیای الهی با توحید، خدا پرستی، عبادت، استغفار و توبه مأنوس بوده اند و نماز برنامه‌ای برای راز و نیاز با خدا است.
(
وقتی که حضرت ابراهیم (ع)فرزندش اسماعیل را به مکه آورد و در بیابان بی آب و درخت گذارد، گفت :([2]
و وقتی که حضرت ابراهیم (ع)در کهن سالی دارای دو فرزند به نام اسماعیل و اسحاق شد، حمد خدای رابه جای آورد و دعا کرد:(
و هنگامی که حضرت عیسی در گهواره بود، به طور معجزه آسا به زبان آمد و گفت : (
درباره شعیب و لقمان نیز آیاتی درباره(صلاة) آمده است .
قرآن به نحوی نماز را از برنامه‌های حضرت شعیب می‌داند در آن جا که قوم او به عنوان تمسخر به وی می‌گفتند: (
از این آیه معلوم میشود حضرت شعیب یک برنامه عبادتی داشته است، که قرآن از آن به "صلوه" تعبیر می‌کند.
البته صلوه در لغت به معنای دعا است و دعا بخشی از عبادات است. شاید صلوة او به شکل عبادت خاصی بوده امّا این که همشکل نماز مسلمانان بوده باشد، معلوم نیست. در هر صورت نمازی داشته، گرچه شکل آن را نمی‌دانیم و مورّخان چگونگی آن را ننوشته‌اند.
قرآن در بارة حضرت موسی و قوم او می‌فرماید: (
در این آیه نیز شکل نماز حضرت موسی بیان نشده است.
در جای دیگر می فرماید: (
درباره حضرت اسماعیل می‌فرماید: ([8]
بنابراین همه پیامبران نماز داشتند، گرچه به شکل نماز ما نبوده است.
[1].آل عمران (3) آیه 39.
[2].ابراهیم (14) آیه 37.
[3].همان , آیه 40.
[4].مریم (19) آیه 31.
[5].هود (11) آیه 87.
[6].یونس (10)، آیه 87.
[7].طه (20) آیه 14.
[8].مریم (19) آیه 55.
