آیا ظلم هایی بالاتر از آنچه در کربلا رخ داد، می توان تصور کرد؟ گروهی که به امام نامه نوشته بودند و او را دعوت کرده بودند، با سپاهی سی هزار نفری در مقابل 72 نفر صف آراسته اند و در این نبرد نابرابر از هیچ ظلمی دریغ نکردند. از بستن آب تا کشتن کودک شیرخواره، تا اسیر کردن بازماندگان و حتی جسارت و اهانت به پیکر شهدا ...
به راستی اگر اینها ظلم نیستند، پس چیستند؟ و آیا این ظلم ها همه علیه امام حسین (ع) نبود؟ پس چگونه می توانیم در مظلوم بودن امام حسین (ع) اندک تردیدی داشته باشیم؟
امام صادق (ع) درباره آیه وَ مَنْ قُتِلَ مَظْلُوماً فَقَدْ جَعَلْنا لِوَلِیِّهِ سُلْطاناً (33 اسراء) و آن کس که مظلوم کشته شده، برای ولیش سلطه (و حق قصاص) قرار دادیم، می فرمایید این مظلوم حسین بن علی (علیه السلام) است و ما اولیاء دم او هستیم. (تفسیر العیاشی، ج2، ص: 290)
پس اصل مظلومیت به هیچ عنوان قابل تردید نیست. و آنچه باعث شده است که این سوال مطرح شود، تصورات ما از واژه مظلوم است. چرا که شاید ما معمولا کسانی را مظلوم می شناسیم، که در مقابل ظالم از خود هیچ حرکتی نشان نمی دهند و به تعبیری ظلم پذیر هستند. و قطعا امام حسین (ع) این گونه نبود. و علیرغم آنکه کشته شدن آنها قطعی بود، تا آخرین لحظه و تا آخرین رمق، تسلیم دشمن نشدند. و علیرغم تعداد اندکشان، تدبیر نظامی اندیشیدند، پشت خیمه ها را گودال کندند و در آن هیزم ریختند و ... و هر کدام از یاران و اصحاب امام (ع) که به میدان می رفتند، با نهایت دلاوری و رشادت مبارزه می کردند و تعداد زیادی از دشمنی که بویی از انسانیت نبرده بود را به درک واصل کردند.
بله کسی که مظلومیت را با ذلت توام دیده، پذیرش این واژه برایش سخت است. اما امام (ع) در اوج مظلومیت، در اوج عزت نیز قرار داشت. و این ندای امام (ع) که تابلوی فخر شیعه است، در تمام تاریخ به گوش می رسد که: هَیْهَاتَ مِنَّا الذِّلَّةُ
و چگونه می توان جز این اندیشید که قرآن شریف می فرماید: وَ لِلَّهِ الْعِزَّةُ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِلْمُؤْمِنینَ (8 منافقون) عزت از آنِ خدا و پیامبرش و مؤمنان است. و امام حسین (ع) که احیاء کننده دین، و پدر معنوی بندگان خدا (ابا عبدالله) است، در نقطه اوج این عزت قرار دارد.
