چرا هر چقدر دعا می کنم اجابت نمی شود؟

سالهاست خدا را به خاطر یک مسئله خواندم..
اینکه با وجود مشکلات بوجود آمده، دنبال راه حل هستید و ناامیدی را در خود راه نداده اید و هنوز ارتباط تان را با خدا قطع نکرده و مشکلات تان را به او بازگو می کنید، جای تحسین دارد؛ مطمئن باشید که او شما را دوست دارد. قدر همین لحظات مناجات و گفتن درد دل با خدا را بدانید. خیلی ها بوده اند که به خاطر مشکلاتی که داشته اند با خدا صحبت می کردند، أما وقتی مشکلشان حل شد، دیگر ارتباطشان با خدا قطع شده است! آنها نمی دانند که بزرگترین مشکل، قطع ارتباط با خدای به این مهربانی است که جز خیر و مصلحت چیز دیگری برای بنده اش نمی خواهد. انسانها به خاطر محدودیت هایی که دارند از درک مسألۀ مصلحت و دور اندیشی خدا بی خبرند؛ أما گاهی با بوجود آمدن برخی از اتفاقات متوجه می شوند که درخواست و اصراری که از خدا داشتند، یا ألان به صلاح نبوده یا نکتۀ دیگری در میان بوده است.
خداوند نسبت به بندگانش مهربان است و خیر و خوشبختی مؤمنان را می‌خواهد، از این رو اگر خواسته آنان به ضررشان است، اما آنان به جهت عدم اطلاع از باطن امور از خداوند آن را می‌خواهند، اجابت نمی‌کند.
- نکات مهم که دانستن آن، باعث تأمّل در أندیشه ها و قوّت روحی تان می شود:
1- نکتۀ أول:
خدای متعال با بندگانش دشمنی ندارد و مسلما اراده ی او بر کمال بندگانش می باشد. تمام دستورات دین گواه بر این مطلب می باشند که خدای متعال به هر وسیله ای به دنبال کمال انسان است. تفکر شما در این باب حتما برایتان مفید خواهد بود.
2- نکتۀ دوم:
تأخیر و عدم اجابت دعا، نشان کم لطفی و کم محبتی خدا نیست، بلکه گاهی بر عکس، هرچه بیشتر تأخیر شود، دلیل بر بیشتر دوست داشتن خدا است. در کلام معصومین(ع) داریم: "وقتی که مؤمنی دعا می کند،‌خداوند به ملائکه می فرماید: دعایش را مستجاب نمودم، ولی آن را نگه دارید و عطا نکنید که من دوست دارم صدای این بندة مؤمن را بشنوم. بنده‌ای هم هست که دعا می کند و خداوند می فرماید: زود حاجتش را بدهید که آوازش را دوست ندارم".
در روایت نیز آمده است که:(ان الله اذا احبَّ عبداً غطَّهُ فی البلاء غطّاً؛(1) خداوند وقتی بنده ای را دوست بدارد، او را با سختی ها و مشکلات مواجه می سازد). پیامبران و اولیای الهی بیش از دیگران در زندگی خود با مشکلات روبرو بوده اند.
3- نکتۀ سوم:
اگر به خاطر مشکلاتی، حس ناامیدی در شما به وجود آمده، مشکلات زندگی امتحان الهی است، باید با صبر و تحمّل از آزمون موفق به در آیید؛ به ظاهر قضیه نگاه نکنید. به نتایج معنوی و آثار اخروی رویدادهای زندگی توجه داشته باشید. زندگی همیشه با رنج و مشکلات آمیخته است. بعضی به ظاهر خوشبخت به نظر می رسند. امّا در واقع زندگی شان سراسر پوچ و بی معنا است و هیچ نتیجه و پاداش اخروی ندارند.
خداوند منان با طول دادن اجابت ما را بیش تر به حالت انابه و تضرع در درگاهش نگه می‌دارد. این لطف بزرگی است که به این وسیله ارتباط عبد با معبود حفظ می‌ گردد. در پی آن الطاف بی‌ شمار دیگری نصیبش می‌ شود.
4- نکتۀ چهارم:
سختی و مشکلات زندگی زمینة ترقّی و رشد معنوی است. باید خوشحال باشید که خداوند شما را شایسته این مقام دانسته است. از فضای پیش آمده نهایت استفاده را کرده و در آغوش پر مهر پروردگار، مشکلات تان را حل کنید. قدر دان این لحظات ناب باشید. مشکلات در زندگی پل پیروزی و نردبان ترقی انسان است. کمالات در برخورد با مشکلات و غلبه بر آن ها ظهور و بروز می کند. جوهره انسان در میدان های مبارزه با سختی ها جلوه می یابد. این از سنت های الهی است. باید از خداوند، استقامت و صبر و استواری طلب نماییم. از او بخواهیم ما را در آزمایش های سخت و دشوار زندگی موفق و پیروز سازد.
5- نکتۀ پنجم:
به ابعاد مثبت زندگی خود نیز توجه داشته باشید؛ اگرچه دچار مشکلاتی هستید که شما را رنج می دهد و از این لحاظ وضعیت خود نامطلوب تر از دیگران می بینید، امّا جنبه های مثبتی نیز در زندگی شما وجود دارد که دیگران بی بهره از آن هستند، همانند نعمت سلامتی و ...
6- نکتۀ ششم:
همیشه به خداوند توکل داشته باشید؛ نقش توکل در زندگی بسیار راه گشا است. انسان اگر واقعاً به خدا توکل نماید، خداوند مشکلات زندگی او را برطرف می کند. خداوند در قرآن می فرماید: (وَ مَنْ یَتَوَکَّلْ عَلَی اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ؛(2) هر کس بر خدا توکل کند، خدا او را کفایت می کند.)

نکته پایانی:
توجه و دقت به مضمون این آیه روحیه امید را در انسان تقویت می کند: (فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْراً، إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْراً؛(3) پس حتماً با سختی آسانی است، حتماً با سختی آسانی و گشایشی است).
و روزی می رسد که اکثر ما پی خواهیم برد که عدم اجابت برخی از دعاهایمان خود یک نعمت بزرگ و با ارزش بوده و از خداوند بابت اصرار و بی قراری ها و گله گذاری هایمان عذر خواهی خواهیم کرد. پی نوشت ها:
1.بقره(2)، آیه 155.
2. ثقه الاسلام کلینی، الکافی،ج2،ص253، دار الکتب الاسلامیه، طهران، 1365 ه.ش
3. انشراح(94)، آیه 5 و6.